Vakantie

Ik heb net heel daadkrachtig en heldhaftig tijd voor mezelf vrij gepland: ik hou een zomerstop tot 1 september voor mijn praktijk in diercommunicatie. Het hoofd is een beetje vol en loopt soms wat over. Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd hoe dieren daar tegenaan kijken en ik gooi de communicatielijn maar gewoon open voor wie wat te melden heeft over dit onderwerp.

Eend Emma is de eerst die binnenkomt: “Druk? Druk? Op eieren broeden en jongen grootbrengen, dat is druk.”

Ze wordt bijgevallen door kraaiachtigen die laten zien dat jongen voeden en zelf voedsel zoeken druk is, maar verder is het spel en rusten.

Het paard dat ineens bij ons in de buurt staat, komt ook binnen: “Ik zou wel meer uitdaging willen, wat meer m’n hoofd inzetten. Het is zo rustig en tam. Geen uitdaging.”

De katten die vlakbij het paard leven zijn ervan overtuigd dat je buik vol moet zijn. Dan kun je kiezen: rusten of op avontuur gaan.

Ik vraag aan de hazen of zij zich wel eens opgejaagd voelen. Tenslotte zie ik ze vaak wegrennen op de wandeling met de hond. “Opgejaagd? Welnee, we trekken even een sprintje en gaan ergens anders weer verder.”

Hmmm, allemaal dieren waar ik geen stress bij ervaar. Honden! Die kunnen last van hun bazen hebben. Van al de ballast die de mensen meedragen en als je een beetje pech hebt het projecteren op hun honden.

Ik ben echt een beetje in een zeikbui (excuses voor het woord) en wil graag medestanders onder de dieren.

Ik vraag het de musjes. Die kijken me een beetje vreemd aan. Wat zit ik te zeuren en te miemelen? Zij nemen het leven zoals het zich aandient in al z’n facetten. Okee, geven ze toe, de winter is soms óverleven.

Ik stel me nog steeds open voor reactie en dan komt de bever binnen: “Noeste ijver, daar is niks mis mee.” “Ja maar,” klaag ik, “ik ervaar stress en dat zit me dwars.” “Ach, jij hebt je hoofd zo vol, je ziet me vaak niet eens.” Oeps, alweer een dier dat me hier op wijst. “Ik moet ook veel,” leg ik de bever uit en ik som een lijstje op van allemaal dingen die ik moet of wil doen. De bever haakt af. “Je moet er maar zin in hebben,” bromt hij en hij zwemt uit mijn beeld. Hij laat nog zien dat werken en rusten allebei in gestaag tempo kan.

Al met al geven de dieren me het gevoel mee dat ik met bijzaken in mijn hoofd zit, waar ik dacht dat ik me met hoofdzaken bezighield.