Laatst was ik bij een koemonoloog ( https://bdvereniging.nl/nieuws/nieuw-project-diermonologen/ ). Vanuit DierenPerspectief ben ik daar bij betrokken maar ik had nog nooit een monoloog op een boerderij meegemaakt. Toen het bij mij in de buurt was kon ik er mooi heen.

Er stonden vier koeien in de wei en met een groep van twintig of dertig mensen liepen we de wei in. Een aantal dagen later maak ik contact met één van de koeien. Kennelijk heb ik niet de leider te pakken want deze koe reageert een beetje bescheiden. Ze vraagt zich af of ik de goede wel aan de lijn heb.

‘Ja, hoor,’ antwoord ik, ‘ik vond jullie zo leuk op deze foto en ik bedoel echt jou.’

Nou, goed, wat ik dan wil weten. ‘Jullie waren zo rustig toen wij de wei in liepen. Hoe was dat voor jullie?’

‘Och, jullie waren met veel maar jullie waren rustig en dan is het goed. Wij waren ook wel nieuwsgierig wat jullie kwamen doen.’

‘Jullie hadden snel door dat er hooi was.’ Een van de zoontjes van de boer had 3 balen stro en 1 baal hooi in de wei gelegd om op te zitten. De koeien gingen al snel naar het hooi toe en ik vroeg me af hoe ze dat zo snel doorhadden omdat de baal hooi helemaal achter de mensen lag. ‘Ja, we zijn niet gek. We vangen de geur op en dan is het gewoon je neus achterna.’

De koe laat zien dat we hen niet verstoord hebben. De monoloog en het gesprek erna ging lekker relaxed.

Ik besluit een voor mij heikel punt aan te snijden, namelijk het slachten en vlees eten.

‘Ja, het eind wordt voor ons bepaald,’ haakt de koe in op mijn gedachten. ‘Wij geven wat terug voor het leven dat we gehad hebben. Het is de circle of life. Het overgangsmoment is niet erg, het moment dat we uit ons lichaam gaan. Wat onrustiger is en wat we niet altijd in de hand hebben, is de aanloop er naar toe. Maar dat hebben jullie ook. Het moment van het lichaam verlaten is niet het punt, maar wel wat ervoor gebeurt.’

Ik begrijp het dier helemaal. Vragen wij ons als mensen ook niet af en toe af hoe het eind zal verlopen? Of we pijn en ongemak zullen hebben voorafgaand aan het overgangsmoment? De koe laat zien dat het het rustigst en het best is als er gewoon thuis geslacht wordt.

Ik vertel de koe dat ik een beetje opzag tegen het moment van dineren, wat volgde op de koemonoloog. Stel dat niet doorgekomen was dat ik geen vlees eet? Ik laat de koe zien dat dat inderdaad het geval was en dat drie mensen de soep en het diner (een stoofpot) niet gegeten hebben.

‘Ach, jullie nemen álles op je, daarmee maak je het voor jezelf zwaar. Maar als je weet hoe een dier geleefd heeft en het was goed, dan kun je wel vlees eten.’

We hebben even een grappige uitwisseling in beeld. De koe laat me zien dat het oké is om vlees te eten maar gelijktijdig laat ze ook zien dat ze zelf geen vlees eet. Het levert een begripvol lachje op tussen ons.

‘Je hóeft het ook niet te eten,’ zegt ze mild, ‘je kunt daar je eigen keuzes in maken. Maar weet wel dat wij er al uit zijn. Je eet een stuk opgebouwd leven. Qua recycling is het wel goed. Stel dat alles weggegooid wordt.’

De koe laat dit allemaal rustig en neutraal zien en bevestigt zichzelf nog eens: ‘Het is allebei goed. Wel en geen vlees eten.’

We gaan het contact afsluiten en de koe nodigt uit om nog eens live langs te komen in de wei. Ze vond het bezoek wel leuk. Ik zeg dat dat er vast niet van komt maar ik ben blij dat ze van de afwisseling genoten heeft.