Dieren dom? Vergeet het maar! Het zijn vaak leermeesters en bijzonder goede gesprekspartners! Laat je inspireren.

De opgesloten kat

/0 Reacties/in , /door

Aan boord leven twee jonge katten van bijna een jaar. Het zijn heerlijke belhamels die volop genieten van het leven. Binnen rennen ze achter elkaar over van alles en nog wat, ze klimmen in de hoge krabpaal tot aan het plafond. Buiten gaan ze op avontuur en hebben een goede schrikreactie als er gevaar dreigt.

We zijn helemaal blij met elkaar en ondanks dat er geen ritme in ons bestaan is, is er toch ook weer wel een ritme. Het valt dan ook op dat Roderick op een morgen niet komt eten. Uiteindelijk is hij 24 uur weg en heb ik al langs de waterkant gekeken (waar hij natuurlijk nooit kan liggen want een verdronken kat drijft weg) en heb ik al roepend buiten gelopen.

Ik begin niet eens aan contact maken want ik weet dat ik niet objectief open kan staan. De pendel is een optie en die geeft meteen aan dat Roderick dood is maar de reden is onbekend. Daar heb ik niks aan, weg met dat ding.

Ik app een van mijn dochters dat de kat weg is en zij merkt meteen op: zit hij niet ergens opgesloten? Dat kan niet, maar mijn hersenen gaan toch even aan het werk. 24 uur geleden ben ik in het vooronder geweest om iets te pakken. Zou hij….? En ja, hoor, ik open het luik en daar zit meneer op een tas. Hij lijkt even verbaasd dat het luik open gaat en dan komt hij in de benen en springt naar buiten.

Twee dagen later ben ik benieuwd hoe hij zijn opsluiting beleefd heeft.

“Het was stil,” merkt hij meteen op. “Heb je geslapen?” “Ja, dat geloof ik wel.” Hij geeft een gevoel door van acceptatie en berusting. Zo van: daar zit ik dan, en nu?

Ik probeer de situatie te reconstrueren en geef dat in beeld door aan hem. Ik hoorde wel een plof, keek nog achterom, maar zag niets dat gevallen was. Achteraf realiseer ik me dat dat de kat geweest moest zijn maar ik heb niks van hem gezien.

“Waarom was je ineens weg?” vraagt Roderick me. “Ik wist niet dat je daar zat, joh!”

Hij laat zien dat het een vreemde situatie was: de stilte, het donker worden. Zijn oplossing was rustig zitten en afwachten. Hij geeft niks van paniek door of actief proberen eruit te komen. Als ik hem goed begrijp heeft hij wel rustig geïnspecteerd of er een uitgang was.

Ik vraag hem hoe hij het vond dat hij er weer uit was. “Toen herkende ik alles weer,” geeft hij door. “De voorwerpen, de lucht, de dieren. Toen kwam ik weer op gang.” Hij laat zien dat hij zich weer vrij voelde om zich te bewegen.

We pakten met z’n allen de draad weer op alsof er niks gebeurd is en ik denk dat het ook zo werkt bij katten.

Wat me wel trof in zijn reactie was de berusting waar hij in zat. Dat zullen andere katten ook hebben en daarom is het zo moeilijk om een kat te vinden die opgesloten zit.

Hondje vriend overlijd en heeft wat te zeggen

/1 Reactie/in /door

Een vriend schrijft me een lange mail waarin hij vertelt hoe de laatste uren van zijn hondje zijn geweest en hoe hij hem mist. Door zijn mooie en droevige bericht heen, hoor ik gewoon Umar heen reageren naar mij.

M: Beste Umar, ik hoor dat je graag wat wilt vertellen aan je baas. Ga je gang.
U: Ik wil heel graag benadrukken dat ik er vrede mee heb en dat ik mijn baasje absoluut niets kwalijk neem. Ik ben blij van de afschuwelijk pijn verlost te zijn. Graag had ik nog langer bij mijn baasje gebleven en nu maak ik me zorgen over of mijn baasje het nu verder redt. We waren zo vergroeid met elkaar, dat we eigenlijk een eenheid waren. Maar ik ben echt blij dat het pijn gedeelte voorbij is.
M: Dat begrijp ik. Ik hoorde van je baasje dat je een darmafsluiting hebt gehad en dat ze nog geprobeerd hebben je te redden door een operatie, maar dat je dat niet overleefd hebt.
U: Ja, ik weet dat mijn baasje alles heeft gedaan om mijn pijn te verzachten of zelfs weg te nemen, maar het mocht niet zo zijn.
M: Wat gebeurt er nu met je?
U: Mijn baasje stuurde me heel veel liefdevolle gedachten en die hielden hem en mij vast om onze nieuwe eigen ontwikkelingen te gaan. Via jou heb ik hem laten weten dat hij daar mee op moet houden om verder te kunnen gaan. Liefdevolle herinneringen zijn heel waardevol en houdt die vooral vast. Maar stuur niet bewust gedachten naar mij, want dat is voor ons allebei beperkend. Zo komen we niet los van elkaar en dat moet uiteindelijk wel gebeuren.
M: Bedoel je te zeggen dat je door gedachten iemand, mens of dier, kunt vasthouden om zich verder te ontwikkelen?
U: Dat is precies wat ik zeg. Door die gedachten te sturen houdt hij mij vast en dan kan ik niet los komen van het aardse leven en dat is niet de bedoeling. Hij is er ook meteen mee opgehouden, hoewel hij absoluut zijn mooie herinneringen aan mij mag en moet blijven vasthouden, maar niet opsturen naar mij. Ik moet verder en zal na verloop van tijd verdwijnen in de groepsziel. Toch blijft er een stukje individueel van mij over, dat meegeleverd wordt met een volgend leven. Dat heeft mijn baasje wel met mij bereikt. We waren zo vergroeid dat ik veel dichter bij het menszijn ben gekomen dan ik anders was gekomen. Daarvoor ben ik mijn baasje erg dankbaar. Ik ben sowieso heel erg dankbaar voor het mooie leven dat hij me geschonken heeft. Hij is van dag 1 altijd bij me geweest en dat is mooi.
M: Mooie woorden die je me zegt. Wil je nog iets zeggen?
U: Nee, dank je wel dat je me de gelegenheid hebt gegeven om dit te vertellen.

 

Hyena’s

/1 Reactie/in /door

Ik heb een foto gekregen van deze hyena, die vorig jaar in Afrika liep. Ik probeer contact te maken met het dier maar ik merk geroezemoes op. Het lijkt of er een overleg plaatsvindt tussen een groep hyena´s. Ik wacht geduldig en dan komt er een naar voren in mijn beeld. Ze stelt zich voor als de meest geschikte om met een mens te praten. Het dier stelt zich afstandelijk op lijkt te wachten tot ik van wal steek.

Ik leg uit dat ik graag wat informatie zou willen en dat ik volgens mij nog nooit contact heb gemaakt met een hyena. Er wordt een beetje gegromd dat hyena´s geen natuurlijke vrienden met mensen zijn. Het dier laat zien dat ze fel zijn en niet zo geschikt voor vriendschappen. Enerzijds zijn ze solistisch, laat het dier weten, anderzijds zijn ze samenspannend bij dreiging of jacht. Nogmaals komt naar voren dat ze niet heel liefdevol zijn. Een beetje ´kattig´. Ik vraag me af of ik me laat beïnvloeden door Disneyfilms en besluit zo dadelijk wat info te zoeken op internet.

Ondertussen laat de hyena zien dat ze ‘loeren’. Ze bedoelt daarmee dat ze continu waakzaam zijn, bedacht op rellen. Ook laat ze zien dat ze ‘er zijn’ en ‘weer gaan’. Mijn interpretatie is dat ze zichtbaar zijn (voor prooi, andere dieren) en vervolgens onzichtbaar. Of heb ik nu teveel Disney gekeken en zie ik een soort gluiperigheid?

Ik vraag hoe ze aan eten komen en de hyena laat zien dat het wel makkelijk is als een ander het vangt. In die zin lijken ze profiteurs, maar niet negatief zoals wij het vaak bedoelen. Het lijkt meer op een natuurlijk evenwicht: nemen wat een ander laat liggen.

Tot nu toe vind ik ons contact wat zwaar, wat negatief en liefdeloos dus ik vraag naar hun goede eigenschappen. Ze laat zien dat ze heel goed kunnen ruiken, alert zijn en veel bewegen.

Ik vraag hoe ze met hun jongen zijn en daar merk ik een bepaalde zakelijkheid in. Wel goed voor zorgen maar niet langer dan nodig. Zodra het kan: hup, op eigen benen.

Ze vertelt dat ze altijd opmerkzaam blijven en dat hun efficiëntie zit in zo min mogelijk energieverlies. Dat lijkt wat tegenstrijdig met de eerdere opmerking dat ze veel bewegen. Ik probeer later op internet te vinden of hyena’s misschien weinig spelen (en daardoor besparen op energie) maar ik vind niks terug van spel van hyena’s.

Het grappige is dat dit dier me laat weten dat ze wat afstand tot mensen houden. In mijn beeld zie ik op afstand een soort bruine vlek (een groep hyena’s) en daarvoor de hyena die naar voren gestapt is om contact met mij te maken. Naar mijn idee hebben ze echt overlegd of ze dit contact zouden aangaan of mij zouden negeren. Ik heb geloof ik mazzel dat dit dier naar voren gestapt is. Ik bedank het dier en hun gelederen sluiten weer. Interessante dieren, hyena’s …

Babbelen met je hond

/1 Reactie/in /door

Afgelopen zondag kwam onze buurman mij een stuk Telegraaf brengen waarin een artikel over babbelen met je hond. Hij dacht Eddy lijkt me niet het type mens dat de Telegraaf leest, dus ik breng hem het artikel waar hij vast in geïnteresseerd is gezien zijn AnimalTalks website en zijn boek ‘De man die met dieren praat’.

En hij heeft gelijk, het was een boeiend artikel over honden die via toestellen ‘praten’ met hun baas. Ze kunnen je duidelijk maken dat ze uit willen, of dat ze willen spelen of dat ze eten willen. Allemaal eenvoudig aan te leren trucjes. En leuk om aan je bezoek te laten zien hoe intelligent je hond is.

Ik vond het boeiende materie en dacht hoe kijkt onze Kaila daar tegenaan. Nou ze zat naast me mee te lezen, en dan niet zelf lezen, maar ze las wat ik in de krant las, in mijn hoofd. Boeiend en ze had ook meteen commentaar.

De afbeeldingen die bij het artikel in de Telegraaf stonden

M: Hallo Kaila wat vind je daar nou van?

K: Wat een omslachtige manier van dingen duidelijk maken. Wij honden zijn veel beter in lichaamstaal dan in goochelen met knoppen. Ik kan jou helemaal lezen, zoals je weet en nu ook weer ziet. En daarmee kun jij mij alles duidelijk maken. En als ik jou iets duidelijk wil maken, heb ik daar geen apparaatje met knoppen voor nodig. Mijn lichaamstaal is heel goed leesbaar.

M: Geef maar meteen een voorbeeld wat ook nu gebeurde.

K: Met plezier. Ik lag heerlijk op bed bij het vrouwtje, terwijl jij aan jouw blog van vandaag begonnen was. Jij zat met je rug naar mij toe en was geconcentreerd aan het schrijven. Ondertussen at je een salade als lunch uit een bakje. Iedere keer als je bewoog moest ik opkijken of je mijn wens wel door had. Maar doordat jij met je rug naar me toe zat, kon je mijn lichaamstaal niet lezen. Na een aantal keren mijn kop opgetild te hebben, dacht ik dat gaat niet werken en besloot ik de directe aanpak. Ik sprong van bed af en legde mijn kop op jouw knie. Je wist meteen wat ik bedoeld en reageerde op de gewenste manier. Je wist dat ik het salade bakje wilde uitlikken en dat gaf je me ook meteen.

M: Ja, zo werkte het. Geen moeilijke apparaten, gewoon naar me toe komen en je lichaamstaal gebruiken. Je had ook kunnen proberen in mijn hoofd binnen te dringen, maar dat is lastig als ik geconcentreerd aan het schrijven ben.

K: Zo is dat. Als jij aan het werk bent, heb je je afgesloten voor alle indrukken van buitenaf. En dan kan ik je alleen bereiken met directe lichaamstaal. Maar die is zo duidelijk dat we elkaar altijd meteen begrijpen. Dat moet toch iedere hondenliefhebber kunnen beamen? Kijk naar je hond en je weet wat hij/zij bedoelt. Zo simpel kan het zijn. Dus voor mij geen knoppen waar ik moeizaam dingen duidelijk moet maken, terwijl het zo gemakkelijk ook anders kan. Daarvoor hoef je helemaal niet te kunnen praten met je hond, zoals wij nu wel doen.

M: Dank je wel voor deze mooie uitleg. Heel duidelijk voor mij en vast ook voor bijna alle baasjes van huisdieren als honden en katten.

250129

Wees als ons, dan begrijp je ons

/1 Reactie/in /door

Ik krijg deze foto van iemand toegestuurd en als ik contact maak, heb ik het idee dat we teruggaan naar het moment van de foto. De olifant (kennelijk heb ik er één te pakken, ik vermoed de grote) geeft aan onverstoorbaar door te lopen. Het lijkt of ze goed op koers lopen en in een bepaalde onverstoorbaarheid die koers volgen.

Ik geef haar het beeld van mensen die ze bekijken en het dier geeft aan dat ze zulke groepen mensen in principe negeren maar dat ze ook kunnen zijn als muggen: vervelend. Deze olifant besteedt niet veel aandacht aan de mensen.

Ik vraag hoe het is om met groepsgenoten met zulke verschillende leeftijden te lopen. Kunnen de kleintjes het wel bijhouden? “Ze moeten wel,” is het antwoord.

Ik maak me wat druk over dat al die grote lijven gevoed moeten worden. Dan krijg ik te horen dat ze best een tijd zonder voedsel kunnen. Meteen popt in me op dat ik dat zo op internet moet opzoeken. “Je vertrouwt je informatie van mij niet,” bromt de olifant.

Ik krijg tijdens dit contact allemaal plaatjes in m’n hoofd van informatie die ik denk te weten over olifanten. Bijvoorbeeld dat gezegd wordt dat ze erg verdrietig kunnen zijn als iemand dood is. “Wij zijn intelligent,” reageert de olifant en ze bedoelt vooral gevoelsmatig intelligent.

Ik ga nog even naar een plaatje of oordeel dat ik heb, namelijk dat ik altijd het idee heb dat hun lichaam beperkt is. Ik hoor de olifant er niet over klagen. Ze laat weten dat ze het lopen best lang volhouden met dat lijf: in een rustig ritmisch tempo.

Er komt weer een plaatje in me op, namelijk het spuiten van zand over hun lichaam. Het dier laat zien dat dat tegen insecten en voor verkoeling is. Het lijkt mij dat zand ook warm is (ik stik van de vooroordelen in dit gesprek) en de olifant wordt er een beetje moe van dat ik alle informatie die ik krijg in twijfel trek.

We gaan weer even naar de mensen en de olifant is helder: “We negeren ze maar als het moet vallen we aan. We zoeken het niet op maar staan ons mannetje.” Ook dit dier geeft door dat ze schieten heel laf vindt. Dat heb ik vaker gehoord van dieren en ik kan het alleen maar beamen!

Ik heb inmiddels even op internet informatie gezocht en ga met de olifant praten over hun intelligentie en over het zogenaamde olifantengeheugen: het goed onthouden van gebeurtenissen. “Het heeft geen zin om iets te leren en het dan weer te vergeten,” zegt het dier. Mijn gedachten gaan naar ons schoolsysteem waar je naar mijn idee zoveel onzinnige dingen leert dat je ze maar beter wel kunt vergeten. Olifanten zijn op dat gebied kennelijk intelligenter: leren wat je nodig hebt, maar geen overdosis onbruikbare informatie.

Ik had ondertussen ook wat gelezen over testen die mensen doen met olifanten om hun intelligentie te meten. De olifant is daar niet van onder de indruk: “Je moet ons observeren in onze eigen omgeving. Wees als ons, dan begrijp je ons.”

Rozette is weg

/1 Reactie/in /door

Rozette is weg. Verdorie, zal het zo zijn dat iemand haar meegenomen heeft? Iemand die menselijk medelijden heeft en haar opgesloten heeft in huis of asiel? Ik ben geagiteerd en berustend tegelijkertijd. Dan zegt de fietsenmaker dat hij kattengekrijs gehoord heeft. Zal ze aangevallen zijn en ergens gewond liggen? Of afgedropen zijn? Nu komen er zorgen bij. Met al die verschillende emoties in mij is het niet mogelijk om te communiceren met Rozette. Veel te veel vertroebeling. Het enige wat ik kan doen is haar vertrouwen en liefde sturen.

Na anderhalve week is ze terug. We knuffelen even meer en uitbundiger dan anders en ik zorg dat ze lekker veel eten en water heeft. Wat een opluchting! Op de derde dag is ze weer vertrokken. Nu heb ik er meer vrede mee. Ik meen van haar opgevangen te hebben dat ze ergens een schuur of zo gevonden heeft. Ik vermoed dat ze, gezien haar leeftijd, een meer beschutte plek gevonden heeft. En ik verwacht dat ze af en toe terug komt om bij te eten als het zelf voedsel vangen niet helemaal lukt.

Dan heb ik een mailwissel met een dierentolk, Barbette de Graaf, naar wie ik kan doorverwijzen omdat ik tijdelijk geen consulten geef. Zij schrijft aan het eind van haar mail: “En als je behoefte hebt aan een reading voor jezelf of je eigen dieren, schroom niet – hoor! Als ik iets voor jóu (terug) kan doen, dan graag!” Natuurlijk lees ik daar eerst overheen want ‘ik heb niks nodig’. Tot ik aan Rozetje denk en ik ben blij dat ik Barbette kan vragen om es bij Rozette te kijken.

Barbette heeft een prachtig gesprek met Rozette. Het klopt inderdaad dat ze een schuur laat zien en dat ze daar een rustig plekje heeft gevonden. Er zijn mensen maar die laten haar met rust. Rozette kan haar eigen gang gaan. Dat wil zeggen enerzijds jagen en anderzijds wat meer comfort en rust vinden. Ze geeft door dat ze haar eigen plek (de plek waar ze al bijna drie jaar vertoeft) als haar eigen plek blijft zien, maar op dit moment is de schuur wat comfortabeler. Ze vindt het fijn als er voer ligt op haar oude plek.

Nou, dat laatste komt wel goed. Ik ga twee keer per dag met eten naar haar eigen plek, altijd in de hoop Rozetje te treffen. Maar ik kan vrede hebben met haar keus en ik ben eigenlijk ook beretrots op deze mooie kat!

Barbette vraagt of Rozette nog wat nodig heeft. “Dat Piek zich geen zorgen maakt,” krijgt ze als antwoord. “Tenminste niet over mij,” zegt ze er peinzend achteraan. “Ik ben in haar hart en zij in mijn hart. Ik vind het fijn dat ze mij zo vertrouwt met mezelf. Haar vertrouwen is eigenlijk alles wat ik nodig heb. De rest is bijzaak. Maar wel fijn. En comfortabel. Ik hou van haar. Zeg haar dat maar. Dat mag ze horen.” Dan zegt Rozette: “Dag, lieve Piek!” En ze vervolgt haar grassige weg langs het pad. Barbette roept Rozette nog na: “Dag Rozette, en dank voor je mooie woorden.” Rozette zwaait met haar staart ter afscheid en toffelt op haar dooie akkertje verder.

Met dank aan Barbette de Graaf, MAYA Healing & Reading (in januari website online)

Dieren en hun taak op aarde

/1 Reactie/in /door

In 2008 schreef ik het boekje Diercommunicatie in de praktijk. Het is een bundeling van ervaringen van een aantal dierentolken. Verhalen verouderen niet dus hier het verhaal van een kat:

“Ik werd bij een vermissing van een kat gevraagd.

Toen ik via een foto contact ging leggen met de kat kreeg ik als eerste de omschrijving van de straat door.

Ik gaf het soort huizen door aan de eigenaar en doordat we in dezelfde stad wonen konden we samen de wijk en de straat traceren. Ik beschreef de eigenaar het huis, het gordijntje en de auto die voor de deur stond.

Toen ik contact kreeg met de kat bleek dat hij niet terug wilde naar de eigenaar. In het nieuwe huis was een ziek, gehandicapt kind en de kat liet weten dat hij daar een taak had en niet bij de eigenaar.

De eigenaar is na het gesprek naar de straat toegegaan en zag en het huis en de auto precies zoals ik beschreven had. Maar ze belde niet aan . Het kostte haar erg veel moeite om de kat daar te laten blijven maar ze respecteerde de keus van de kat.”

Diercommunicatie in de praktijk – Wat wil uw dier u laten weten?

Reacties van lezers: “Ik ben verbaasd dat informatie-uitwisseling op deze manier kan bestaan en dat het zulke goede resultaten tot gevolg heeft.”

“Het is een helder geschreven en interessant verhaal. Het is of ik bevestiging krijg van wat ik altijd gehoopt had, namelijk dat contact niet onmogelijk is.”

“Het is som schokkend en pijnlijk. Het leest in ieder geval makkelijk.”

“Ontzettend boeiend om te lezen. Een vernieuwend boekje. Zo had ik nog niet tegen dieren aangekeken.”

Schimmels: de opruimers van de natuur

/1 Reactie/in /door

Ik loop in het bos met mijn hond en kom langs een boom die vol zit met paddenstoelen. En denk bij mijzelf dat lijkt me boeiend om daar meer van te weten en meteen krijg ik door dat ze open staan voor een gesprekje. Daar ben ik op dat moment nog niet aan toe en ik loop nog enkele dagen rond met de gedachte om met schimmels te praten en steeds als ik langs kom, krijg ik weer een beetje informatie. Dus wordt het uiteindelijk toch een blog. Jullie weten dat ik wat ik doorkrijg altijd ‘vertaal’ naar een gesprek, dus ook nu weer een gesprek.

M: Wat leuk dat jullie zo open staan voor communicatie.
S: Ja dat staan we, omdat bijna niemand aandacht aan ons besteed en we wel een heel belangrijke rol spelen in het ecosysteem, willen we graag wat meer bekendheid. Bijna iedereen denkt bij een paddenstoel op een boom dat de boom ziek is en gekapt moet worden. Dat kan zo zijn, maar hoeft vaak niet.
M: Begin maar bij het begin, ik luister.
S: Wij schimmels leven meestal in de grond, we zijn lange draden, sporen genaamd, die je eigenlijk niet kunt zien, maar we zitten in een bos echt overal in de grond. We zijn belangrijk voor de bossen, want we hebben een enorm netwerk van draden en die sluiten vaak aan op de wortels van bomen. Nu leven wij in symbiose met beuken, maar er zijn heel veel soorten schimmels. Onze symbiose met de bomen in het bos ziet er als volgt uit. Onze honderden, duizenden kilometers lange draden, sluiten aan op de fijne wortels van de bomen en daarmee zijn we een samenwerking aangegaan. Bij beuken kan ik dat uitleggen, omdat wij veel voorkomen op beuken. Beuken zijn bomen die heel oppervlakkig wortelen en dus niet diep, maar wel heel breed, ongeveer de breedte van de kroon van de boom. Maar doordat de beuken niet diep wortelen, hebben ze snel gebrek aan toegang tot water in droge periodes. Dus zorgen wij ervoor dat de boom water krijgt via onze sporen en hun haarwortels. Met dat water komen er ook voedingsstoffen mee, zoals mineralen, fosfor enz., die de boom ook nodig heeft.
M: Maar bij een symbiose hebben er altijd twee partijen belang bij, dus wat krijgen jullie er voor terug?
S: Van de boom krijgen we suikers die wij als bouwstoffen gebruiken om ons stelsel verder te kunnen uitbreiden. Wij zorgen er ook voor dat de bodem onder het bladerdak van de beuk goed verzorgd wordt. Beuken hebben hele zure bladeren en daardoor kan er niets onder de beuk groeien. Wij schimmels kunnen de bladeren helpen verteren, samen met andere schepsels als insecten, wormen, enz. Daardoor wordt de bodem losser, kan ze meer water vasthouden en is er ook een kans dat er iets op groeit. Via onze draden kunnen wij weer CO2 opslaan in de bodem en daarmee zijn wij een belangrijke schakel in het ecosysteem van climate change.

M: Dat begrijp ik, dat schimmel netwerk wordt ook wel het wereldwijde schimmel netwerk genoemd. En wetenschappers beginnen langzaam een idee te krijgen over het belang hiervan.
S: Maar wij doen heel veel meer. We zijn eigenlijk de grote opruimers in de natuur. Doordat we heel veel biologisch afval kunnen omzetten in voedingsstoffen, spelen we een belangrijke rol. We hebben daar wel tijd voor nodig. Zo heb je ons op deze mooie beuk gezien. Deze beuk is al zeker een decennium bezig dood te gaan en ze is nu bijna helemaal dood. Wij zijn via onze sporen door de hele boom doorgedrongen en verteren de houstructuur en maken die zachter, waardoor er takken gemakkelijk vanaf kunnen vallen. Zo kan de boom langzaam sterven en kunnen de gevallen takken weer verteerd worden op de bodem, door ons en door insecten, zodat het weer tot voedsel wordt voor andere organismen als planten en bomen. Maar vergis je niet, je ziet ons eigenlijk niet. Slechts af en toe, als de omstandigheden goed zijn, gaan we bloeien en dat zijn de paddenstoelen die je op de boom of in het bos ziet.
M: Dank voor dit boeiende verhaal. Wat ik me afvraag, hebben schimmels ook bewustzijn dat ik met jullie kan communiceren?
S: Ja en nee. We hebben een collectief bewustzijn, niet individueel. Nu is het sowieso heel moeilijk om te bepalen welke schimmel hoe groot is. Want we zijn allemaal verbonden met elkaar en waar houdt de ene op en waar begint de andere? Maar dat is voor het bewustzijn niet van belang. We zijn op dat gebied als soort één. Maar dan komt het volgende probleem. Er zijn waarschijnlijk miljoenen soorten schimmels en die hebben eigenlijk per soort wel allemaal een vorm van bewustzijn. Wij zitten dicht op de mensen wereld en komen daardoor meer in contact met mensen. Door deze contacten is ons bewustzijn misschien wat groter dan van andere soorten? Het was een genoegen met je te communiceren, dank je wel.
M: Jij ook dank je wel voor dit gesprek.
241023

 

Het verstoten kuiken

/1 Reactie/in /door

Ik was laatst in een tuin waar een haan en kippen de hele dag vrij door de tuin lopen. Er zijn wat kuikens van begin dit jaar en er lopen jongere kuikens bij. Allemaal zeer tevreden. Maar één kuiken loopt in z’n eentje rond. Het blijkt dat dit kuiken al vroeg verstoten is. Tijd om es aan de babbel te gaan. Hoe zal zo’n verstoten dier zich voelen?

Als eerste voel ik een heel tevreden kuiken die doorgeeft dat hij anders is.

‘Ze motten me niet,’ merkt hij op.

Het lijkt erop dat hij zich niet aanpast. Hij is een outsider en geeft mij niet de indruk dat hij bij de groep wil horen.

Hij laat zien dat hij net zo door de tuin pareert als de anderen. Hij doet precies hetzelfde maar alles buiten de groep, inderdaad als een outsider.

Dit diertje heeft geluk gehad want de bewoner van het huis heeft zich over het kuiken ontfermd en de avonden en nachten is het dier bij hem in huis. Het kuiken laat zich uitermate tevreden zien. Hij maakt daar van alles mee wat zijn soortgenoten in het kippenhok niet meemaken.

Ik vertel hem dat ik gehoord heb dat hij nogal dwingend kan zijn. Als hij op de schouder van de man wil zitten, dan wurmt hij net zo lang tot hij goed zit en mag blijven zitten. Bijna grinnikend en een beetje trots laat hij zien dat hij een eigen willetje heeft en ook een solist is.

Het contact tussen ons gaat met weinig woorden maar hij geeft wel beelden en gevoel door. Wat had ik verwacht aan te treffen? Een zielig verstoten dier? Nou, dat is deze niet.

Ik vind het weer erg grappig dat iets anders kan zijn dan ik op het eerste gezicht had gedacht. Dit diertje gaat z’n eigen weggetje en nee, dat is niet ’s avonds braaf in het kippenhok zitten en zich aanpassen aan de rest.

Hoe de rest van zijn leven gaat lopen is nog onduidelijk. Want hoe lang houdt deze man het vol met zo’n huisgenoot? Maar daar maken ze zich beiden nog niet druk om. Het ontrolt zich vanzelf en tot nu toe is het een mooi avontuur. Een kuiken met een verknipt mondkapje als kontkapje.

De koe en het eten van vlees

/1 Reactie/in /door

Laatst was ik bij een koemonoloog ( https://bdvereniging.nl/nieuws/nieuw-project-diermonologen/ ). Vanuit DierenPerspectief ben ik daar bij betrokken maar ik had nog nooit een monoloog op een boerderij meegemaakt. Toen het bij mij in de buurt was kon ik er mooi heen.

Er stonden vier koeien in de wei en met een groep van twintig of dertig mensen liepen we de wei in. Een aantal dagen later maak ik contact met één van de koeien. Kennelijk heb ik niet de leider te pakken want deze koe reageert een beetje bescheiden. Ze vraagt zich af of ik de goede wel aan de lijn heb.

‘Ja, hoor,’ antwoord ik, ‘ik vond jullie zo leuk op deze foto en ik bedoel echt jou.’

Nou, goed, wat ik dan wil weten. ‘Jullie waren zo rustig toen wij de wei in liepen. Hoe was dat voor jullie?’

‘Och, jullie waren met veel maar jullie waren rustig en dan is het goed. Wij waren ook wel nieuwsgierig wat jullie kwamen doen.’

‘Jullie hadden snel door dat er hooi was.’ Een van de zoontjes van de boer had 3 balen stro en 1 baal hooi in de wei gelegd om op te zitten. De koeien gingen al snel naar het hooi toe en ik vroeg me af hoe ze dat zo snel doorhadden omdat de baal hooi helemaal achter de mensen lag. ‘Ja, we zijn niet gek. We vangen de geur op en dan is het gewoon je neus achterna.’

De koe laat zien dat we hen niet verstoord hebben. De monoloog en het gesprek erna ging lekker relaxed.

Ik besluit een voor mij heikel punt aan te snijden, namelijk het slachten en vlees eten.

‘Ja, het eind wordt voor ons bepaald,’ haakt de koe in op mijn gedachten. ‘Wij geven wat terug voor het leven dat we gehad hebben. Het is de circle of life. Het overgangsmoment is niet erg, het moment dat we uit ons lichaam gaan. Wat onrustiger is en wat we niet altijd in de hand hebben, is de aanloop er naar toe. Maar dat hebben jullie ook. Het moment van het lichaam verlaten is niet het punt, maar wel wat ervoor gebeurt.’

Ik begrijp het dier helemaal. Vragen wij ons als mensen ook niet af en toe af hoe het eind zal verlopen? Of we pijn en ongemak zullen hebben voorafgaand aan het overgangsmoment? De koe laat zien dat het het rustigst en het best is als er gewoon thuis geslacht wordt.

Ik vertel de koe dat ik een beetje opzag tegen het moment van dineren, wat volgde op de koemonoloog. Stel dat niet doorgekomen was dat ik geen vlees eet? Ik laat de koe zien dat dat inderdaad het geval was en dat drie mensen de soep en het diner (een stoofpot) niet gegeten hebben.

‘Ach, jullie nemen álles op je, daarmee maak je het voor jezelf zwaar. Maar als je weet hoe een dier geleefd heeft en het was goed, dan kun je wel vlees eten.’

We hebben even een grappige uitwisseling in beeld. De koe laat me zien dat het oké is om vlees te eten maar gelijktijdig laat ze ook zien dat ze zelf geen vlees eet. Het levert een begripvol lachje op tussen ons.

‘Je hóeft het ook niet te eten,’ zegt ze mild, ‘je kunt daar je eigen keuzes in maken. Maar weet wel dat wij er al uit zijn. Je eet een stuk opgebouwd leven. Qua recycling is het wel goed. Stel dat alles weggegooid wordt.’

De koe laat dit allemaal rustig en neutraal zien en bevestigt zichzelf nog eens: ‘Het is allebei goed. Wel en geen vlees eten.’

We gaan het contact afsluiten en de koe nodigt uit om nog eens live langs te komen in de wei. Ze vond het bezoek wel leuk. Ik zeg dat dat er vast niet van komt maar ik ben blij dat ze van de afwisseling genoten heeft.