Ontmoeting op de hei

Vanochtend liepen Kaila en ik voor onze ochtendwandeling op de hei. Kaila is een echte ballendief en zodra ze de kans krijgt om een andere hond een bal af te pakken, zal ze dat doen, zodra de bal even onbeheerd is. En dan rent ze weg en van teruggeven is geen sprake. Na verloop van tijd verliest ze echter haar belangstelling in de bal en kan ik hem pakken en eventueel teruggeven. Uiteraard doen zich soms wel eens incidenten voor, zo ook vanochtend.

M: Kaila, wat gebeurde daar nou?
K: Ik had de bal in mijn bek en liep tussen twee Rhodesian Ridgeback’s door en de ene snauwde naar me en dat pik ik niet. Dus blafte ik, maar dat was niet indrukwekkend want ik had de bal nog in mijn bek en dat blaft lastig. Dus liet ik de bal los en heb ik hem van repliek gediend en dat klinkt heftig.
M: Dat klinkt inderdaad altijd heftig, je bent dan zo fel met ontblote tanden en heel veel gescheld.
K: Dat is ook nodig, anders maakt het geen indruk en vallen ze me lastig. En ze liepen netjes door na mijn antwoord op de snauw.
M: Ja, dat viel me ook op, dat ze, hoewel met z’n tweeën, netjes doorliepen en je met rust lieten verder.
K: Zo hoort het ook, de hei is mijn plek en zij waren te gast en moeten zich ook zo gedragen.
M: Waarom zeg je dat de hei jouw plek is, er lopen toch heel veel andere honden ook rond?
K: Dat is ook hun plek, maar deze honden horen hier niet thuis, het waren gasten, ze komen misschien af en toe en ik loop er twee keer per dag, dan is het toch zeker meer van mij dan van hun?
M: Voelt dat zo?
K: Zeker. Zo voelt dat toch ook voor jou als je in het bos loopt waar jij het beheer doet, dan is dat meer jouw bos dan van andere mensen die daar komen.
M: Daar heb je helemaal gelijk in. Maar ik heb me nooit gerealiseerd dat het zo werkt. Ander vraagje, waarom steel je graag ballen van anderen en verlies je daarna de belangstelling in de bal en laat je hem rustig ergens liggen?
K: Als een andere hond met een bal speelt vind ik dat heel leuk en wil ik ook spelen. Daarvoor moet ik de bal zien te veroveren, ik pak hem nooit af, alleen pak ik hem snel als de bal even onbeheerd ergens ligt of valt. En dan is het spelletje voor mij dat jij probeert de bal van mij af te pakken en dat doe je niet slim, ik ben je altijd te snel af. Maar zolang jij probeert de bal van mij af te pakken is het een leuk spelletje. Als je daarmee ophoudt, is voor mij de lol er af en dan heb ik ook geen belangstelling meer voor de bal. Dan laat ik hem ergens liggen en loop ik verder.
M: Duidelijk.

Ik wil nu proberen met de twee Ridgeback’s te praten om hun kant van het verhaal te horen.

M: Wie van jullie wil met me praten?
R: Ik wil dat graag.
M: Vertel waarom snauwde je tegen Kaila in het voorbij lopen?
R: Ze liep zo arrogant tussen ons door met die bal uitdagend in haar bek, dat ik dacht, ik geef even een snauw, kijken wat er gebeurt. Het was een beetje pestgedrag van mijn kant. Maar het was duidelijk, dit is een hond die niet over zich heen laat lopen.
M: Ja, dat maakte ze wel duidelijk. Maar ze vindt ook dat je een te grote mond had voor een gast op de hei, wat vind jij daarvan?
R: Ik weet niet of ik dat met haar eens ben. De hei is een plek waar alle honden mogen loslopen en wij komen er ook graag, maar niet vaak.
M: OK, duidelijk verschillende temperamenten dus.
R: Daar lijkt het wel op.
M: Wil je nog wat kwijt?
R: Wij Ridgeback’s zijn eigenlijk hele lieve en aardige honden en in dat opzicht krijgen we nu weer een slecht imago omdat jij over die snauw begon, dat is jammer.
M: Ik weet het, wij hebben ook heel veel jaren een aantal geweldige Ridgeback’s mogen begeleiden en jullie zijn super lieve honden, maar als je zomaar een snauw geeft, dan ben je wel zelf verantwoordelijk voor je imago.
R: Dat was dus misschien niet zo verstandig? Niet iedereen snapt mijn spelletjes die ik speel blijkbaar.
M: Nou, dank je wel voor dit gesprek.
240609