Het verstoten kuiken
Ik was laatst in een tuin waar een haan en kippen de hele dag vrij door de tuin lopen. Er zijn wat kuikens van begin dit jaar en er lopen jongere kuikens bij. Allemaal zeer tevreden. Maar één kuiken loopt in z’n eentje rond. Het blijkt dat dit kuiken al vroeg verstoten is. Tijd om es aan de babbel te gaan. Hoe zal zo’n verstoten dier zich voelen?
Als eerste voel ik een heel tevreden kuiken die doorgeeft dat hij anders is.
‘Ze motten me niet,’ merkt hij op.
Het lijkt erop dat hij zich niet aanpast. Hij is een outsider en geeft mij niet de indruk dat hij bij de groep wil horen.
Hij laat zien dat hij net zo door de tuin pareert als de anderen. Hij doet precies hetzelfde maar alles buiten de groep, inderdaad als een outsider.
Dit diertje heeft geluk gehad want de bewoner van het huis heeft zich over het kuiken ontfermd en de avonden en nachten is het dier bij hem in huis. Het kuiken laat zich uitermate tevreden zien. Hij maakt daar van alles mee wat zijn soortgenoten in het kippenhok niet meemaken.
Ik vertel hem dat ik gehoord heb dat hij nogal dwingend kan zijn. Als hij op de schouder van de man wil zitten, dan wurmt hij net zo lang tot hij goed zit en mag blijven zitten. Bijna grinnikend en een beetje trots laat hij zien dat hij een eigen willetje heeft en ook een solist is.
Het contact tussen ons gaat met weinig woorden maar hij geeft wel beelden en gevoel door. Wat had ik verwacht aan te treffen? Een zielig verstoten dier? Nou, dat is deze niet.
Ik vind het weer erg grappig dat iets anders kan zijn dan ik op het eerste gezicht had gedacht. Dit diertje gaat z’n eigen weggetje en nee, dat is niet ’s avonds braaf in het kippenhok zitten en zich aanpassen aan de rest.
Hoe de rest van zijn leven gaat lopen is nog onduidelijk. Want hoe lang houdt deze man het vol met zo’n huisgenoot? Maar daar maken ze zich beiden nog niet druk om. Het ontrolt zich vanzelf en tot nu toe is het een mooi avontuur. Een kuiken met een verknipt mondkapje als kontkapje.
