Wees als ons, dan begrijp je ons

Ik krijg deze foto van iemand toegestuurd en als ik contact maak, heb ik het idee dat we teruggaan naar het moment van de foto. De olifant (kennelijk heb ik er één te pakken, ik vermoed de grote) geeft aan onverstoorbaar door te lopen. Het lijkt of ze goed op koers lopen en in een bepaalde onverstoorbaarheid die koers volgen.

Ik geef haar het beeld van mensen die ze bekijken en het dier geeft aan dat ze zulke groepen mensen in principe negeren maar dat ze ook kunnen zijn als muggen: vervelend. Deze olifant besteedt niet veel aandacht aan de mensen.

Ik vraag hoe het is om met groepsgenoten met zulke verschillende leeftijden te lopen. Kunnen de kleintjes het wel bijhouden? “Ze moeten wel,” is het antwoord.

Ik maak me wat druk over dat al die grote lijven gevoed moeten worden. Dan krijg ik te horen dat ze best een tijd zonder voedsel kunnen. Meteen popt in me op dat ik dat zo op internet moet opzoeken. “Je vertrouwt je informatie van mij niet,” bromt de olifant.

Ik krijg tijdens dit contact allemaal plaatjes in m’n hoofd van informatie die ik denk te weten over olifanten. Bijvoorbeeld dat gezegd wordt dat ze erg verdrietig kunnen zijn als iemand dood is. “Wij zijn intelligent,” reageert de olifant en ze bedoelt vooral gevoelsmatig intelligent.

Ik ga nog even naar een plaatje of oordeel dat ik heb, namelijk dat ik altijd het idee heb dat hun lichaam beperkt is. Ik hoor de olifant er niet over klagen. Ze laat weten dat ze het lopen best lang volhouden met dat lijf: in een rustig ritmisch tempo.

Er komt weer een plaatje in me op, namelijk het spuiten van zand over hun lichaam. Het dier laat zien dat dat tegen insecten en voor verkoeling is. Het lijkt mij dat zand ook warm is (ik stik van de vooroordelen in dit gesprek) en de olifant wordt er een beetje moe van dat ik alle informatie die ik krijg in twijfel trek.

We gaan weer even naar de mensen en de olifant is helder: “We negeren ze maar als het moet vallen we aan. We zoeken het niet op maar staan ons mannetje.” Ook dit dier geeft door dat ze schieten heel laf vindt. Dat heb ik vaker gehoord van dieren en ik kan het alleen maar beamen!

Ik heb inmiddels even op internet informatie gezocht en ga met de olifant praten over hun intelligentie en over het zogenaamde olifantengeheugen: het goed onthouden van gebeurtenissen. “Het heeft geen zin om iets te leren en het dan weer te vergeten,” zegt het dier. Mijn gedachten gaan naar ons schoolsysteem waar je naar mijn idee zoveel onzinnige dingen leert dat je ze maar beter wel kunt vergeten. Olifanten zijn op dat gebied kennelijk intelligenter: leren wat je nodig hebt, maar geen overdosis onbruikbare informatie.

Ik had ondertussen ook wat gelezen over testen die mensen doen met olifanten om hun intelligentie te meten. De olifant is daar niet van onder de indruk: “Je moet ons observeren in onze eigen omgeving. Wees als ons, dan begrijp je ons.”

1 antwoord

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *