Kaila 4: : Een gesprek op afstand

Ik ben voor mijn werk een maand in India en probeer op afstand contact te krijgen met Kaila.

M: Hé Kaila, kunnen we even praten?
K: (een en al bedrijvigheid) Waar ben je gebleven, ik mis je, hoewel het heel gezellig is met het vrouwtje.
M: Gaat het goed met je?
K: Zeker, ik groei als kool en iedere dag is een avontuur; het vrouwtje neemt me geregeld mee uit, dan zie ik veel. Dat vind ik leuk. Alleen wil ik ook weleens praten en spelen met andere mensen en honden en vogels.
M: Komen we meteen op een probleem, je rent nog steeds op van alles af, zoals Tirza, mensen in het bos, enz.
K: Heb je hem weer, hebben we even een gezellig gesprekje en je begint meteen te zeuren.
M: Nee, ik zeur niet, dat is opvoeden en hoort bij het groot worden. Tirza is een huisgenoot van ons, zoals het vrouwtje en ik dat ook zijn. Tirza kan heel vredig met je samenleven als jij niet steeds naar haar toe rent. Blijf gewoon zitten als je ziet dat ze komt, ga haar niet begroeten, maar wacht. Je mag naar haar kijken en als ze rustig ligt, mag je wel een keertje rustig quasi nonchalant langs lopen. Meer niet. Later als zij het vertrouwen heeft dat je niets doet, kunnen jullie ruiken aan elkaar. Maar dat duurt nog wel even. Kun je dat geduld opbrengen?
K: Dat klinkt redelijk, maar ik ben een erg enthousiaste hond, ik weet niet of het altijd lukt.
M: Iedere keer dat het niet lukt, duurt het weer langer voor er vertrouwen is. Zullen we hier mee beginnen? Uiteindelijk mag je ook niet meer naar vreemden toegaan om ze te begroeten. Maar dat gaan we nog trainen. Over een paar dagen ben ik weer terug en dan gaan we ook met de hondenschool weer verder. Je moet nog veel leren.
K: Ik verheug me op je terugkomst en de school!
M: Fijn, ik ook. Wil je nog wat zeggen?
K: Nee, tot binnenkort.