De eend

Op 21 september schreef ik een blog over een eend die bij mij aan boord kwam eten. Ik schreef dat ze een hangende snavel had maar inmiddels weet ik dat haar tong door de ondersnavel gezakt is waardoor haar tong steeds onder haar snavel hangt.

Het diertje komt nog steeds meerdere keren per dag eten. Terwijl ik in mijn praktijkruimte zit maak ik weer contact met haar.

“Waarom kom je niet hier? Dan kun je eten neerleggen,” hoor ik. Er worden snel beelden tussen ons uitgewisseld en vertaald komt het erop neer dat de eend vaak kwaakt en dat ik niet altijd kom. “Dan ben ik niet thuis,” leg ik de eend uit.

Ik heb een vraag aan de eend en dat is de reden dat ik nu weer contact opneem. Het valt me namelijk op dat zij vaak om voer vraagt maar als ik het neerleg komen er andere eenden en dan eten die alles op. Ze laat me zien dat die eenden sterker zijn en dat zij dan wijkt. “Ben jij de under-eend?” vraag ik. “Ik zoek andere wegen. Kan het niet rechtstreeks, dan via een omweg.” Ze lijkt er niet mee te zitten dat ze plaats moet maken en voelt zich niet minder. Ze zoekt dan inderdaad naar andere manieren om toch aan eten te komen. Het kan zijn dat ik stiekem voer neerleg op een speciaal plekje dat zij kent waardoor ze een voorsprong heeft op de andere eenden. Of ze komt als de meeste eenden niet in de buurt zijn. Zo scharrelt ze kennelijk toch voldoende bij elkaar.

Waarschijnlijk maak ik me er druk om dat ze anders is dan de andere eenden want ik hoor: “Ik ben wie ik ben en dat is goed.” “Maar als het nou kouder wordt … die hangende tong wordt misschien wel heel koud … ” “Maak je toch niet zo druk,” laat ze weten. Ik geloof dat ik een vermoeiende gesprekspartner ben als ik al die beren op de weg zie. Voor mij is het weer goed om mee te maken dat dieren van nature relaxed zijn. Ze leven op het moment en zien wel wat er komen gaat. Weer een mooi lesje voor vandaag om vast te houden. Want ik merk dat ik alweer zit te denken wat ik vanmiddag ga doen en dan kan ik daarvoor nog even dit en als ik dan ook nog even tussendoor dat doe dan … poeh, wat word ik eigenlijk moe van mezelf …