Steun uit onverwachte hoek
Soms komt steun uit onverwachte hoek.
Op een middag zat ik op de schommelbank buiten en ik was ongelooflijk verdrietig en bezorgd.
Twee dagen geleden was onze kleinzoon geboren en er waren forse complicaties.
Hij lag met zijn ouders in het Academisch Ziekenhuis. Zwaar gesedeerd en onder de pijnstilling, continu bewaakt door machines en een verpleegkundige. Er zaten acht slangen in zijn lijfje en zijn ouders mochten hem niet aanraken. Zijn ademhaling was giga snel.
Maar, hadden de doctoren gezegd, hij was nu buiten levensgevaar.
Daar zat ik als oma. Ik kon niks doen. De kersverse ouders moesten alles doorstaan en wij konden helemaal niks.
Het deed zo’n pijn … ik kromp steeds in elkaar terwijl de tranen maar bleven stromen.
Opeens ging er een buizerd tegenover me zitten. Hij zat op een veel te dunne tak en wiebelde gevaarlijk heen en weer.
Ik zag het zonder het echt waar te nemen maar het schoot wel door me heen dat daar nooit een buizerd zit.
Hij bleef maar op die veel te dunne wiebel tak zitten, wat hem duidelijk moeite kostte.
Raar beest, dacht ik.
Tot ik hem es goed ging bekijken en inzag dat het toch wel heel uitzonderlijk was dat hij juist daar zat en bleef zitten.
´Heb je me soms wat te vertellen?’ vroeg ik hem.
Toen hoorde ik luid en duidelijk: ‘Iedereen komt op zijn eigen manier uit z’n ei.’
En vervolgens vloog hij weg.
Zo! Die kwam binnen! Ik realiseerde me dat hij gelijk had. Wie was ik om te bepalen wat wel en niet goed was?
Het gaf zoveel lucht om in te zien dat dit jochie, samen met zijn ouders, zijn eigen weg heeft te gaan in dit leven.
En ja, wij kunnen niks anders dan er voor hen zijn, ze bijstaan waar mogelijk.
De volgende dag zat ik buiten voor mijn praktijk. Een vriend die nooit die route rijdt, reed nu langs en stopte.
‘Ah, aan de sigaar, zie ik. Zo ken ik je: als het moeilijk is, dan steek je een sigaar op.’
We praatten over de situatie en hij vroeg: ‘En? Hebben de dieren je al geholpen?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik en ik vertelde hem het ene zinnetje.
NB: Het is helemaal goed gekomen met het kind, dat nu op het moment van het schrijven van dit blog bijna 10 maanden oud is.
Ja Piek, die reminders zijn zo steunend en een zegen. Liefs en ik ben blij met de nieuwsbrief. Ik houd van reminders, die sterken mij ook. Liefs, Christi
Inderdaad een heel inspirerend en troostend verhaal.