Pulletje

Bij een vriend van me zijn er pulletjes geboren, eenden kuikens, op het terras van zijn drijvende huis. Ze waren erg trots op het uitkomen van de eieren en de jonge pulletjes die ineens op het terras verschenen en daarna één voor één naar benden sprongen om in het water te geraken.

M: Dag pulletjes, met wie van jullie mag ik spreken?
P: Ik ben beschikbaar.
M: Wie ben jij dat je beschikbaar bent? Kom jij van het dakterras en sta je op de foto?
P: Ja, ik sta op de foto en ben de voorste met de gele buik. Wat wil je weten?
M: Ik wil een beetje snappen hoe jouw leven begonnen is en hoe het nu, enkele dagen later is. Kun je me daar iets over vertellen?
P: Ja, dat kan. Ik heb een tijdje, net als de anderen in een ei gelegen onder de warme veren van mijn moeder. Dat was een fijne plek, maar het werd wel steeds krapper en uiteindelijk moest ik wel het ei kapotmaken omdat ik er gewoon niet meer in paste.
M: Zat je van het begin af aan in het ei of ben je er later in gekomen?
P: Ja wat later. Maar ik weet ook niet hoe dat gegaan is. Ineens zat ik in dat ei, terwijl ik een tijdje daar voor nog aan het overwegen was wat ik wilde. Ik denk dat ik keuzes had, maar weet dat niet meer zeker. Ik weet als belangrijkste dat ik ineens in dat ei zat en dat het best aangenaam was, tot het te krap werd. Ik ben eruit gegaan en merkte dat mijn broertjes en zusjes er ook uit kwamen, dat was niet allemaal tegelijk, maar toch wel binnen enkele uren waren we er allemaal uit. En toen vloog mijn moeder ineens weg en lag ze diep beneden in het water te roepen.
M: Hoe voelde dat dat je moeder ineens weg was en jullie riep om te komen?

We waren eigenlijk allemaal een beetje in paniek. Wat moesten we nu doen?

P: Dat was raar. We waren eigenlijk allemaal een beetje in paniek. Wat moesten we nu doen? Ik sta hier wel voorop, maar ben eigenlijk niet de held van de familie. Dus liepen we een beetje zoekend naar de rand van het platform waar we op zaten. En daar helemaal beneden riep onze moeder dat we moesten komen. We liepen aan de rand van het platform/terras en zagen moeder in het water liggen, maar hoe kom je daar? Een paar dappere zusjes sprongen naar beneden en flapperden met hun stompjes, maar dat hielp niets, ze vielen gewoon in het water. Na enkele aanlopen viel ik ook over de rand en flapperde ik ook hopeloos met mijn stompjes. Maar gelukkig was de landing in het water eigenlijk best wel goed en ik maakte dat ik bij mijn moeder kwam. Tot mijn verbazing kon ik met mijn pootjes niet alleen lopen maar minstens zo goed zwemmen en zo konden we allemaal achter moeder aan zwemmen. Op sommige plekken mochten we wat vrijer zwemmen en slobberen in het water en dan blijven er stukjes eten in je snavel achter. Zo kunnen we ons vanaf de eerste dag zelf voeden. Dat is wel wennen, maar ook wel leuk dat zelf naar eten zoeken. Maar er is ook gevaar op alle onverwachte plekken. Er zijn grote bruine beesten die uit het water komen en je pakken en dan verdwijnt er een broertje of zusje of er zijn ook vogels die je proberen te pakken. Je moet dus goed opletten en vooral ook in de buurt van moeder blijven. Soms heb ik wel de neiging me te verliezen in dat wat ik aan het doen ben, maar dan roept moeder ineens een waarschuwing dat je moet komen en dan zwem ik heel hard naar moeder toe. Maar helaas zijn we al met minder dan toen we begonnen.
M: Dank je wel voor dit mooie verhaal. Ben jij nog wel in leven?
P: Ja, ik ben gewoon in leven en dat wil ik ook blijven dus pas ik goed op.
M: Wil je nog iets zeggen of was dit het?
P: Dank je wel aan mijn stiefouders van de huisboot voor de gastvrijheid.

230502