straatkalf in India aangereden

Ik ben momenteel voor mijn werk in India en daar is een dierenkliniek die geheel door vrijwilligers gerund wordt. Enige jaren terug was het een kleine kliniek, nu is het een groot complex geworden en werken er 38 vrijwilligers waarvan drie dierenartsen onder de bezielende leiding van Shravan Krishnan. Ik zag daar een kalf hangen in een soort hangrek en ben met haar in gesprek geraakt.

M: Dag kalf, denk je dat we kunnen praten?
K: Dat hebben we al gedaan, dus ga gerust verder.
M: Ja, ik weet dat ik bij je op bezoek was en zachte woordjes tegen je gesproken heb, maar nu wil ik echt een diepgaand gesprek met je voeren als dat kan.
K: Dat kan, wat wil je weten?
M: Je maakt een erg depressieve indruk, is dat omdat je depri bent of omdat je je schikt in je lot zoals je er nu bij ‘staat’.
K: Ben je altijd zo moeilijk? Ik ben hier opgehangen en kan niets, ze moeten mijn eten om mijn hals binden zodat ik het kan eten en dat geldt voor het drinken ook. Daar wordt toch niemand blij van?
M: Nee, dat begrijp ik wel, ik wilde je niet iets aanpraten, maar je voelt zo moedeloos.
K: Ja, ik ben aangereden door een hele grote massa, dat noemen jullie een bus en ze hebben me gewoon laten liggen. Het deed en doet erg pijn en ik lag langzaam te accepteren dat ik dood zou gaan. Maar toen hebben mensen me opgehaald en hierheen gebracht en hier hebben ze mijn poten weer aan elkaar gezet voelt het, maar ik kan er niet op staan, daarom hang ik anders zou ik moeten liggen en dan is dit de betere oplossing. Maar aangenaam is het niet echt.

Het deed en doet erg pijn en ik lag langzaam te accepteren dat ik dood zou gaan.

M: Was je dan liever dood gegaan?
K: Dat weet ik niet. Misschien kan dit nog wel wat worden, maar zo hangen vind ik geen aangenaam leven.
M: Weet je hoe het verder gaat? Hebben ze je dat verteld?
K: Wie zou dat moeten doen? Jij bent de eerste die met me praat en daar knap ik wel van op, kan ik even vrijkomen van mijn onverschilligheid.
M: Ik verwacht dat je weer beter wordt met je poten, hoewel je misschien wel altijd een beetje mank zult lopen, maar je kunt vast weer gaan lopen en dan mag je weer rondscharrelen als je weer beter bent en heb je je vrijheid weer terug.
K: Vrijheid is wel fijn, zelf bepalen waar ik heen zal gaan en me aansluiten bij enkele andere zwervende koeien, want dit is erg eenzaam. Er liggen wel af en toe kalfjes in de hokken om me heen maar ze zijn toch te ver weg voor mij. Ik kan ze wel ruiken, maar wij maken graag contact door er dicht met de neus tegenaan te staan en misschien ook wat te likken. Zo hangend kan ik dat allemaal niet en is het eenzaam.
M: Maar dat gaat dus wel goed komen verwacht ik. Hoe was jouw leven voor je een ongeluk kreeg? Wil je dat vertellen?
K: ik was met mijn moeder en nog een aantal andere een groep koeien en we wandelden door de straten en kregen hier en daar wat eten of scharrelden dat bij elkaar, niet echt een moeilijk leven, hoewel we soms ook wel honger hadden, maar nooit lang. De drukte om me heen kon ik me best goed voor afsluiten en toen ineens boem en lag ik met veel pijn op de grond en kon ik niet meer opstaan. Ook mijn moeder kon me niet overeind duwen, ik kon alleen maar liggen. De troep is na een tijdje verder getrokken en heeft mij achter gelaten, dat was moeilijk maar onvermijdelijk. Een dier dat niet meer kan lopen kan ook niet meer eten, want het eten moet je opzoeken. Dus moest de troep wel verder en mij achter laten om dood te gaan en dat had ik geaccepteerd. Het liep anders en dat weet je nu. Hier ben ik.

De troep is na een tijdje verder getrokken en heeft mij achter gelaten, dat was moeilijk maar onvermijdelijk. Een dier dat niet meer kan lopen kan ook niet meer eten, want het eten moet je opzoeken.

M: Je vond het dus best wel moeilijk dat de troep verder moest gaan.
K: Ja, dat was moeilijk, maar zoals ik al zei, onvermijdelijk. En ik had het geaccepteerd.
M: Zie je nu wel weer het licht als je denkt dat je uit deze hangmat kunt komen en dat je dan weer kunt lopen en je eigen weg zoeken?
K: Ja, dat zie ik wel zitten.
M: Minder depri nu?
K: Zijn er meer mensen waar je mee kunt praten?
M: Je weet nu hoe het werkt, je geeft beelden door in iemands hoofd en misschien is er iemand die daarop reageert, maar ik weet niet of die bij jou in de buurt zijn. Wil je nog iets zeggen?
K: Wil je alsjeblieft mij nog af en toe bezoeken of met me praten, want dat verdrijft de eenzaamheid wel goed.
M: Ik ben hier niet zo lang maar ik kom nog wel eens langs, het was fijn kennis te maken.

220923

Het is nu twee dagen later en ik ben weer bij het kalf gaan kijken, maar ze is niet meer op de oude plek. Tijd om weer contact te leggen, waar is ze nu?

M: Dag kalf, kunnen we weer praten?
K: Ja dat kan, maar anders. Er is wat gebeurd, ik ben nu vrij en kan alles, maar dat is van beperkte duur.
M: Wat bedoel je? Ik kwam eigenlijk mijn excuses maken dat ik je niet de juiste dingen heb verteld. Ik dacht echt dat je beter zou worden, maar nu blijkt dat je zoveel inwendige wonden had, dat je ingeslapen bent. Dus je bent nu dood.
K: Daar zeg je wat. Het voelt niet zo, maar wel raar. Ik kan weer alles en heb geen pijn, maar ik weet ook dat dit tijdelijk is zo te voelen. Ik moet ergens heen.
M: Kun je er iets over vertellen, ik wil niet te veel invullen.
K: Ja, het ging niet goed met me, toen hebben ze me naar een andere plek, waarschijnlijk een dierenziekenhuis, gebracht en daar ben ik gaan slapen.
M: Ik denk dat de dokter je een spuitje heeft gegeven en dat je daarvan bent gaan slapen en daarna dood bent gegaan.
K: Maar dat was niet zoals het hoort te gaan. Normaal ga je bewust dood en je laat langzaam al je, hoe noem je dat nou, al je levensenergie laat je langzaam wegvloeien dat is het juiste proces. Maar daar was nu geen sprake van. Ik heb daar niets van gemerkt en voel me nog een kalf en niet een dood kalf. Maar ik voel ook dat ik weg moet vloeien, ja vloeien is hier misschien ook het juiste woord. Ik ga ver weg naar mijn groepsziel en daar wordt ik in opgenomen, dat is het lonkende perspectief waar ik naar uitkijk.

Normaal ga je bewust dood en je laat langzaam al je, hoe noem je dat nou, al je levensenergie laat je langzaam wegvloeien dat is het juiste proces.

M: Dat klinkt eigenlijk best wel mooi.
K: Ja dat wel, maar het is niet het normale proces. Het is anders en het voelt vreemd, maar het komt wel goed voel ik nu.
M: Ik ben blij voor je dat het wel goed komt en dat je nu geen pijn meer hoeft te hebben. Ik wens je een gelukkige tijd en wil je nog wat zeggen?
K: Ja, dank je wel dat je er af en toe voor me was, net als die lieve verzorgers die me hebben geholpen. Ik kan ze niet bedanken, maar ze hebben erg hun best gedaan voor mij en dat is bijzonder.

220925

Mocht u meer willen weten van dit bijzondere project of willen doneren, ze kunnen dat heel goed gebruiken, dan is hier de Facebook pagina: https://www.facebook.com/besantmemorialanimaldispensary/