Dieren dom? Vergeet het maar! Het zijn vaak leermeesters en bijzonder goede gesprekspartners! Laat je inspireren.

Kaila gooit baas omver

/1 Reactie/in /door

Mijn vrouw en ik komen thuis van boodschappen doen, we zetten onze tassen neer en kletsen nog even. Kaila rent op mij af en springt tegen me op en ik ben daar totaal niet op verdacht. Ik klap dubbel en val achterover tegen een kast en de muur. Er valt van alles op de grond, maar ik gelukkig niet. Maar Kaila is natuurlijk heel erg geschrokken en trekt zich meteen terug en is duidelijk droevig.
Ze doet dit altijd als ik thuis kom en zo begroeten we elkaar, maar ik was zo in gesprek met mijn vrouw dat ik er dit keer niet op voorbereid was. Echt een ongelukje dus.
Ik heb Kaila direct uitgenodigd om samen op bed te gaan liggen, heel dicht tegen elkaar aan en zo was het gelukkig snel weer goed tussen ons. Het is nu een paar dagen verder en tijd voor een gesprekje.

M: Lieve Kaila, weet je nog van enkele dagen terug toen ik bijna op de grond viel van jouw sprong ter begroeting?
K: Zeker weet ik dat nog, het was een nare botsing. Ik was bang dat ik je pijn had gedaan en voelde me schuldig dat je bijna gevallen was.
M: Gelukkig heb ik me geen pijn gedaan. En ik voelde me schuldig dat ik niet meteen aandacht voor jou had, terwijl ik dat anders wel altijd heb.
K: Ik was heel blij dat je me meteen mee nam om een lekkere lange knuffel op bed te doen samen. Dat bracht ons weer heel dicht bij elkaar. Misschien had ik dit keer ook wel een te grote aanloop genomen, waardoor ik met een stevige vaart tegen je op sprong. Niet handig van mij. Normaal heb ik iets meer geduld, maar ik was gewoon blij jullie weer te zien en dan hoort een staande knuffel erbij voor mij.
M: Dat is ook prima, ik ben ook altijd blij met jouw lieve knuffel bij thuiskomst. Maar goed, dit heeft nu wel een hoog knuffel gehalte, heb je nog iets anders te melden?
K: Ja, ik merk dat je reisplannen aan het maken bent voor ver weg, in tijd en in afstand. En dat jullie samen willen gaan. Kan ik met jullie mee?
M: Nee, dat gaat niet, je kan bijna iedere vakantie met ons mee en daar plannen we onze vakantie ook altijd op. Maar dit keer gaan lief en ik samen afscheid nemen van mijn vrijwilligerswerk ver weg in India en daar zou het voor jou niet fijn zijn om mee te gaan. We gaan een hele fijne oplossing voor je vinden. We hebben al wat in het hoofd, maar dat ga ik nu niet uitspreken.
K: Dat hoeft helemaal niet, ik weet wat je in je hoofd hebt, dat lijkt me eigenlijk wel erg leuk. Dat zou voor mij ook wel een beetje vakantie zijn. Ook al zal ik jullie heel erg missen.
M: Maar Kaila, dat duurt nog heel lang. Maak je dus nu maar niet druk hierover.
K: Dat doe ik ook niet, maar ik ving dat gewoon bij je op. Je weet wij dieren verstaan de kunst om in het nu te leven. Dat betekent niet dat we niet vooruit kunnen kijken, maar dat zal de pret van nu niet bederven.
M: Mooi gezegd. Wil je nog iets anders kwijt?
K: Nee, ik ben tevreden en hou van je.
M: Dat is wederzijds en daar genieten we heel erg van.
250422

 

De overgang

/1 Reactie/in /door

Iedereen die met dieren leeft wordt geconfronteerd met de dood. Door hun levensduur maken we immers vaker mee dat een van onze dierenvrienden sterft, dan een van onze mensenvrienden. Mensen denken wel eens dat dieren altijd weten hoe het sterven en de dood is. En dat ze daar meteen in berusten. Maar dat is niet mijn ervaring.

Ik word namelijk wel eens benaderd door mensen die nog erg met het overlijden van hun dier zitten. Het voelt ergens niet goed voor ze, ondanks dat ze veel ervaring hebben met overlijdens van vorige dieren.

De ervaring leert dat het in al die gevallen zo is dat het dier nog niet volledig heeft kunnen overgaan naar zijn bestemming. Ik tref zo’n dier dan altijd in een impasse: het kan niet verder en zit een beetje z’n tijd uit. Zo van: wat nu?

De redenen kunnen heel verschillend zijn. Soms is een overlijden te plotseling gegaan en is het niet duidelijk voor een dier wat er precies gebeurd is. En soms werkte het lichaam niet mee terwijl de geest nog wel wilde doorleven hier op aarde.

Ik vind het altijd mooi om te zien dat het altijd klopt als mensen bij mij aankloppen. Want er is dan inderdaad altijd iets wat nog aandacht vraagt.

Het leuke is dat de mensen die mij benaderen zelf ook sensitief zijn. Ik kan het dan ook rustig aan hen overlaten om ‘in de geest’ het laatste stukje met elkaar door te brengen zodat beiden door kunnen.

De veroordeelde boom

/1 Reactie/in /door

Deze boom bescherm ik al ruim 15 jaar, toen liet ze een hele grote zware tak vallen met een groot litteken tot gevolg. Iedereen wilde de boom kappen, maar ik liet zien dat ze zich heel goed herstelde, kijk maar naar de zuilen die ze naast het gat heeft gemaakt. Maar nu lijkt beschermen niet meer te lukken, ze ter dood veroordeeld, als je kijkt naar de versierselen die ze om heeft gekregen. Tijd voor een gesprek.

M: Dag mooie boom, kunnen we met elkaar in gesprek?
B: Jazeker.
M: Hoe voelt het nu dat je veroordeeld bent?
B: Niet fijn, ik berust er wel in. Zo is mijn leven als boom nu eenmaal.
M: Ja, ik begrijp dat je er niets tegen kunt doen. Maar jouw gevoel kan zich toch verzetten? En als wij een goed gesprek hebben waaruit komt dat je zelf denkt dat je nog jaren daar kunt blijven staan, dan kan ik proberen alsnog mijn invloed uit te oefenen.
B: Dat lijkt me een goed idee. Laten we maar beginnen.
M: Hoe zie jij het inzake jouw levensduur? En kun je veilig blijven staan?
B: Inzake levensduur kan ik nog vele, vele jaren blijven staan. Dat heb je gezien toen ik de eerste keer een grote tak moest laten vallen, al lang geleden. Toen heb jij mij beschermd voor kappen. Maar nu ben ik ouder en ik heb al een keer een tweede grote tak moeten loslaten. En mijn wortels zijn niet meer zo sterk als ooit, je ziet dat ik een klein beetje scheef ben gezakt.
M: Maar denk je dat je nog veilig kunt blijven staan? Zeg voor vijf jaar?
B: Dat denk ik wel, maar ik moet een voorbehoud maken dat ik geen garantie kan geven bij heftige stormen. Die kunnen soms zo sterk zijn dat zelfs de sterkste boom dan niet kan blijven staan. Dus dat kan ik niet garanderen. Aan de andere kant als het zo erg stormt lopen er geen mensen in het bos en is het risico niet groot dat ik mensen kan beschadigen.
M: Dat klinkt goed. Maar wat met die ene grote tak die er wel een beetje buiten het evenwicht bij hangt.
B: Ik weet welke tak je bedoelt. Die zit nog steeds wel goed vast, maar ik kan er mee leven om die tak op te offeren als jullie je daar veiliger bij voelen en ik als boom nog kan blijven staan.
M: Ik ga kijken wat ik voor je kan doen. Dank je wel voor dit gesprek.
250409

Muizen in de val?

/0 Reacties/in /door

Ik werk in de zorg en het gebouw waar 24 mensen wonen is ook bewoond door muizen. Waar het begon met de signalering van 1 muis in de nacht, is het uitgelopen tot meerdere muizen in de nacht en ook in de avond worden de kleine vrienden gespot. Ik, als heldhaftige gezien door velen, plaatste vorig jaar een diervriendelijke muizenval. Maar ja, hoe gaat het in de zorg? Er is aandacht voor de bewoners maar een ‘detail’ als een muizenval wordt vergeten. De muis die voor de pindakaas ging is een wrede verstikkingsdood gestorven door gebrek aan zuurstof.

Collega’s hebben de ongediertebestrijding erbij gehaald en die concludeerden dat het hele pand bewoond wordt door muizen en dat het binnenkomen wel erg makkelijk gaat. Alles gaat rigoureus aangepakt worden. Tijd om met de muizen te gaan praten.

Als ik me meld bij de muizen lijkt het even of er vanuit verschillende hoeken een aarzeling is maar vervolgens komen er een paar muizen bij mij in beeld. Het lijkt een echt overleg zoals we daar met elkaar zitten.

Al snel wordt me duidelijk dat de muizen deze locatie als een paradijs zien en dat er verschillende families wonen. Ik begrijp hun lol maar moet ze toch vertellen dat er een bedrijf komt die er niet is voor het behoud van de muis. Ik geef ze twee opties: of sterven in het snoephuis of wegwezen. Ik laat ze zien hoe ze buiten hun plekjes kunnen vinden en ik moet toegeven: het gebouw is wel aantrekkelijk… Ik vertel de beste dieren dat het mijn voorkeur heeft dat ze verdwijnen. Niet alleen voor hun lijfsbehoud, maar ook ter meerdere eer en glorie van het communiceren met dieren. Het zou toch mooi zijn als blijkt dat alle muizen zijn vertrokken?

Maar het gaat er niet zo in bij de muizen. Het lijkt of ze niet vooruit kunnen denken en heerlijk in het moment blijven leven. Ik heb ze drie dagen voor de komst van het bedrijf gewaarschuwd en vandaag is de laatste dag dat ik ze kan adviseren om te verdwijnen. Want morgen start het hele theater. Ik tref vandaag zowel een luisterend oor als scepsis en afwijzing. “Goh, ik lijk wel een profeet,” zucht ik. Als ik het zo inschat heeft de meerderheid een houding van ‘we zien wel’. Ik zeg het ze nog één keer: “Vanavond is de laatste kans om naar buiten te gaan.”

Wordt vervolgd.

De opgesloten kat

/0 Reacties/in , /door

Aan boord leven twee jonge katten van bijna een jaar. Het zijn heerlijke belhamels die volop genieten van het leven. Binnen rennen ze achter elkaar over van alles en nog wat, ze klimmen in de hoge krabpaal tot aan het plafond. Buiten gaan ze op avontuur en hebben een goede schrikreactie als er gevaar dreigt.

We zijn helemaal blij met elkaar en ondanks dat er geen ritme in ons bestaan is, is er toch ook weer wel een ritme. Het valt dan ook op dat Roderick op een morgen niet komt eten. Uiteindelijk is hij 24 uur weg en heb ik al langs de waterkant gekeken (waar hij natuurlijk nooit kan liggen want een verdronken kat drijft weg) en heb ik al roepend buiten gelopen.

Ik begin niet eens aan contact maken want ik weet dat ik niet objectief open kan staan. De pendel is een optie en die geeft meteen aan dat Roderick dood is maar de reden is onbekend. Daar heb ik niks aan, weg met dat ding.

Ik app een van mijn dochters dat de kat weg is en zij merkt meteen op: zit hij niet ergens opgesloten? Dat kan niet, maar mijn hersenen gaan toch even aan het werk. 24 uur geleden ben ik in het vooronder geweest om iets te pakken. Zou hij….? En ja, hoor, ik open het luik en daar zit meneer op een tas. Hij lijkt even verbaasd dat het luik open gaat en dan komt hij in de benen en springt naar buiten.

Twee dagen later ben ik benieuwd hoe hij zijn opsluiting beleefd heeft.

“Het was stil,” merkt hij meteen op. “Heb je geslapen?” “Ja, dat geloof ik wel.” Hij geeft een gevoel door van acceptatie en berusting. Zo van: daar zit ik dan, en nu?

Ik probeer de situatie te reconstrueren en geef dat in beeld door aan hem. Ik hoorde wel een plof, keek nog achterom, maar zag niets dat gevallen was. Achteraf realiseer ik me dat dat de kat geweest moest zijn maar ik heb niks van hem gezien.

“Waarom was je ineens weg?” vraagt Roderick me. “Ik wist niet dat je daar zat, joh!”

Hij laat zien dat het een vreemde situatie was: de stilte, het donker worden. Zijn oplossing was rustig zitten en afwachten. Hij geeft niks van paniek door of actief proberen eruit te komen. Als ik hem goed begrijp heeft hij wel rustig geïnspecteerd of er een uitgang was.

Ik vraag hem hoe hij het vond dat hij er weer uit was. “Toen herkende ik alles weer,” geeft hij door. “De voorwerpen, de lucht, de dieren. Toen kwam ik weer op gang.” Hij laat zien dat hij zich weer vrij voelde om zich te bewegen.

We pakten met z’n allen de draad weer op alsof er niks gebeurd is en ik denk dat het ook zo werkt bij katten.

Wat me wel trof in zijn reactie was de berusting waar hij in zat. Dat zullen andere katten ook hebben en daarom is het zo moeilijk om een kat te vinden die opgesloten zit.

Hondje vriend overlijd en heeft wat te zeggen

/1 Reactie/in /door

Een vriend schrijft me een lange mail waarin hij vertelt hoe de laatste uren van zijn hondje zijn geweest en hoe hij hem mist. Door zijn mooie en droevige bericht heen, hoor ik gewoon Umar heen reageren naar mij.

M: Beste Umar, ik hoor dat je graag wat wilt vertellen aan je baas. Ga je gang.
U: Ik wil heel graag benadrukken dat ik er vrede mee heb en dat ik mijn baasje absoluut niets kwalijk neem. Ik ben blij van de afschuwelijk pijn verlost te zijn. Graag had ik nog langer bij mijn baasje gebleven en nu maak ik me zorgen over of mijn baasje het nu verder redt. We waren zo vergroeid met elkaar, dat we eigenlijk een eenheid waren. Maar ik ben echt blij dat het pijn gedeelte voorbij is.
M: Dat begrijp ik. Ik hoorde van je baasje dat je een darmafsluiting hebt gehad en dat ze nog geprobeerd hebben je te redden door een operatie, maar dat je dat niet overleefd hebt.
U: Ja, ik weet dat mijn baasje alles heeft gedaan om mijn pijn te verzachten of zelfs weg te nemen, maar het mocht niet zo zijn.
M: Wat gebeurt er nu met je?
U: Mijn baasje stuurde me heel veel liefdevolle gedachten en die hielden hem en mij vast om onze nieuwe eigen ontwikkelingen te gaan. Via jou heb ik hem laten weten dat hij daar mee op moet houden om verder te kunnen gaan. Liefdevolle herinneringen zijn heel waardevol en houdt die vooral vast. Maar stuur niet bewust gedachten naar mij, want dat is voor ons allebei beperkend. Zo komen we niet los van elkaar en dat moet uiteindelijk wel gebeuren.
M: Bedoel je te zeggen dat je door gedachten iemand, mens of dier, kunt vasthouden om zich verder te ontwikkelen?
U: Dat is precies wat ik zeg. Door die gedachten te sturen houdt hij mij vast en dan kan ik niet los komen van het aardse leven en dat is niet de bedoeling. Hij is er ook meteen mee opgehouden, hoewel hij absoluut zijn mooie herinneringen aan mij mag en moet blijven vasthouden, maar niet opsturen naar mij. Ik moet verder en zal na verloop van tijd verdwijnen in de groepsziel. Toch blijft er een stukje individueel van mij over, dat meegeleverd wordt met een volgend leven. Dat heeft mijn baasje wel met mij bereikt. We waren zo vergroeid dat ik veel dichter bij het menszijn ben gekomen dan ik anders was gekomen. Daarvoor ben ik mijn baasje erg dankbaar. Ik ben sowieso heel erg dankbaar voor het mooie leven dat hij me geschonken heeft. Hij is van dag 1 altijd bij me geweest en dat is mooi.
M: Mooie woorden die je me zegt. Wil je nog iets zeggen?
U: Nee, dank je wel dat je me de gelegenheid hebt gegeven om dit te vertellen.

 

Hyena’s

/1 Reactie/in /door

Ik heb een foto gekregen van deze hyena, die vorig jaar in Afrika liep. Ik probeer contact te maken met het dier maar ik merk geroezemoes op. Het lijkt of er een overleg plaatsvindt tussen een groep hyena´s. Ik wacht geduldig en dan komt er een naar voren in mijn beeld. Ze stelt zich voor als de meest geschikte om met een mens te praten. Het dier stelt zich afstandelijk op lijkt te wachten tot ik van wal steek.

Ik leg uit dat ik graag wat informatie zou willen en dat ik volgens mij nog nooit contact heb gemaakt met een hyena. Er wordt een beetje gegromd dat hyena´s geen natuurlijke vrienden met mensen zijn. Het dier laat zien dat ze fel zijn en niet zo geschikt voor vriendschappen. Enerzijds zijn ze solistisch, laat het dier weten, anderzijds zijn ze samenspannend bij dreiging of jacht. Nogmaals komt naar voren dat ze niet heel liefdevol zijn. Een beetje ´kattig´. Ik vraag me af of ik me laat beïnvloeden door Disneyfilms en besluit zo dadelijk wat info te zoeken op internet.

Ondertussen laat de hyena zien dat ze ‘loeren’. Ze bedoelt daarmee dat ze continu waakzaam zijn, bedacht op rellen. Ook laat ze zien dat ze ‘er zijn’ en ‘weer gaan’. Mijn interpretatie is dat ze zichtbaar zijn (voor prooi, andere dieren) en vervolgens onzichtbaar. Of heb ik nu teveel Disney gekeken en zie ik een soort gluiperigheid?

Ik vraag hoe ze aan eten komen en de hyena laat zien dat het wel makkelijk is als een ander het vangt. In die zin lijken ze profiteurs, maar niet negatief zoals wij het vaak bedoelen. Het lijkt meer op een natuurlijk evenwicht: nemen wat een ander laat liggen.

Tot nu toe vind ik ons contact wat zwaar, wat negatief en liefdeloos dus ik vraag naar hun goede eigenschappen. Ze laat zien dat ze heel goed kunnen ruiken, alert zijn en veel bewegen.

Ik vraag hoe ze met hun jongen zijn en daar merk ik een bepaalde zakelijkheid in. Wel goed voor zorgen maar niet langer dan nodig. Zodra het kan: hup, op eigen benen.

Ze vertelt dat ze altijd opmerkzaam blijven en dat hun efficiëntie zit in zo min mogelijk energieverlies. Dat lijkt wat tegenstrijdig met de eerdere opmerking dat ze veel bewegen. Ik probeer later op internet te vinden of hyena’s misschien weinig spelen (en daardoor besparen op energie) maar ik vind niks terug van spel van hyena’s.

Het grappige is dat dit dier me laat weten dat ze wat afstand tot mensen houden. In mijn beeld zie ik op afstand een soort bruine vlek (een groep hyena’s) en daarvoor de hyena die naar voren gestapt is om contact met mij te maken. Naar mijn idee hebben ze echt overlegd of ze dit contact zouden aangaan of mij zouden negeren. Ik heb geloof ik mazzel dat dit dier naar voren gestapt is. Ik bedank het dier en hun gelederen sluiten weer. Interessante dieren, hyena’s …

Babbelen met je hond

/1 Reactie/in /door

Afgelopen zondag kwam onze buurman mij een stuk Telegraaf brengen waarin een artikel over babbelen met je hond. Hij dacht Eddy lijkt me niet het type mens dat de Telegraaf leest, dus ik breng hem het artikel waar hij vast in geïnteresseerd is gezien zijn AnimalTalks website en zijn boek ‘De man die met dieren praat’.

En hij heeft gelijk, het was een boeiend artikel over honden die via toestellen ‘praten’ met hun baas. Ze kunnen je duidelijk maken dat ze uit willen, of dat ze willen spelen of dat ze eten willen. Allemaal eenvoudig aan te leren trucjes. En leuk om aan je bezoek te laten zien hoe intelligent je hond is.

Ik vond het boeiende materie en dacht hoe kijkt onze Kaila daar tegenaan. Nou ze zat naast me mee te lezen, en dan niet zelf lezen, maar ze las wat ik in de krant las, in mijn hoofd. Boeiend en ze had ook meteen commentaar.

De afbeeldingen die bij het artikel in de Telegraaf stonden

M: Hallo Kaila wat vind je daar nou van?

K: Wat een omslachtige manier van dingen duidelijk maken. Wij honden zijn veel beter in lichaamstaal dan in goochelen met knoppen. Ik kan jou helemaal lezen, zoals je weet en nu ook weer ziet. En daarmee kun jij mij alles duidelijk maken. En als ik jou iets duidelijk wil maken, heb ik daar geen apparaatje met knoppen voor nodig. Mijn lichaamstaal is heel goed leesbaar.

M: Geef maar meteen een voorbeeld wat ook nu gebeurde.

K: Met plezier. Ik lag heerlijk op bed bij het vrouwtje, terwijl jij aan jouw blog van vandaag begonnen was. Jij zat met je rug naar mij toe en was geconcentreerd aan het schrijven. Ondertussen at je een salade als lunch uit een bakje. Iedere keer als je bewoog moest ik opkijken of je mijn wens wel door had. Maar doordat jij met je rug naar me toe zat, kon je mijn lichaamstaal niet lezen. Na een aantal keren mijn kop opgetild te hebben, dacht ik dat gaat niet werken en besloot ik de directe aanpak. Ik sprong van bed af en legde mijn kop op jouw knie. Je wist meteen wat ik bedoeld en reageerde op de gewenste manier. Je wist dat ik het salade bakje wilde uitlikken en dat gaf je me ook meteen.

M: Ja, zo werkte het. Geen moeilijke apparaten, gewoon naar me toe komen en je lichaamstaal gebruiken. Je had ook kunnen proberen in mijn hoofd binnen te dringen, maar dat is lastig als ik geconcentreerd aan het schrijven ben.

K: Zo is dat. Als jij aan het werk bent, heb je je afgesloten voor alle indrukken van buitenaf. En dan kan ik je alleen bereiken met directe lichaamstaal. Maar die is zo duidelijk dat we elkaar altijd meteen begrijpen. Dat moet toch iedere hondenliefhebber kunnen beamen? Kijk naar je hond en je weet wat hij/zij bedoelt. Zo simpel kan het zijn. Dus voor mij geen knoppen waar ik moeizaam dingen duidelijk moet maken, terwijl het zo gemakkelijk ook anders kan. Daarvoor hoef je helemaal niet te kunnen praten met je hond, zoals wij nu wel doen.

M: Dank je wel voor deze mooie uitleg. Heel duidelijk voor mij en vast ook voor bijna alle baasjes van huisdieren als honden en katten.

250129

Wees als ons, dan begrijp je ons

/1 Reactie/in /door

Ik krijg deze foto van iemand toegestuurd en als ik contact maak, heb ik het idee dat we teruggaan naar het moment van de foto. De olifant (kennelijk heb ik er één te pakken, ik vermoed de grote) geeft aan onverstoorbaar door te lopen. Het lijkt of ze goed op koers lopen en in een bepaalde onverstoorbaarheid die koers volgen.

Ik geef haar het beeld van mensen die ze bekijken en het dier geeft aan dat ze zulke groepen mensen in principe negeren maar dat ze ook kunnen zijn als muggen: vervelend. Deze olifant besteedt niet veel aandacht aan de mensen.

Ik vraag hoe het is om met groepsgenoten met zulke verschillende leeftijden te lopen. Kunnen de kleintjes het wel bijhouden? “Ze moeten wel,” is het antwoord.

Ik maak me wat druk over dat al die grote lijven gevoed moeten worden. Dan krijg ik te horen dat ze best een tijd zonder voedsel kunnen. Meteen popt in me op dat ik dat zo op internet moet opzoeken. “Je vertrouwt je informatie van mij niet,” bromt de olifant.

Ik krijg tijdens dit contact allemaal plaatjes in m’n hoofd van informatie die ik denk te weten over olifanten. Bijvoorbeeld dat gezegd wordt dat ze erg verdrietig kunnen zijn als iemand dood is. “Wij zijn intelligent,” reageert de olifant en ze bedoelt vooral gevoelsmatig intelligent.

Ik ga nog even naar een plaatje of oordeel dat ik heb, namelijk dat ik altijd het idee heb dat hun lichaam beperkt is. Ik hoor de olifant er niet over klagen. Ze laat weten dat ze het lopen best lang volhouden met dat lijf: in een rustig ritmisch tempo.

Er komt weer een plaatje in me op, namelijk het spuiten van zand over hun lichaam. Het dier laat zien dat dat tegen insecten en voor verkoeling is. Het lijkt mij dat zand ook warm is (ik stik van de vooroordelen in dit gesprek) en de olifant wordt er een beetje moe van dat ik alle informatie die ik krijg in twijfel trek.

We gaan weer even naar de mensen en de olifant is helder: “We negeren ze maar als het moet vallen we aan. We zoeken het niet op maar staan ons mannetje.” Ook dit dier geeft door dat ze schieten heel laf vindt. Dat heb ik vaker gehoord van dieren en ik kan het alleen maar beamen!

Ik heb inmiddels even op internet informatie gezocht en ga met de olifant praten over hun intelligentie en over het zogenaamde olifantengeheugen: het goed onthouden van gebeurtenissen. “Het heeft geen zin om iets te leren en het dan weer te vergeten,” zegt het dier. Mijn gedachten gaan naar ons schoolsysteem waar je naar mijn idee zoveel onzinnige dingen leert dat je ze maar beter wel kunt vergeten. Olifanten zijn op dat gebied kennelijk intelligenter: leren wat je nodig hebt, maar geen overdosis onbruikbare informatie.

Ik had ondertussen ook wat gelezen over testen die mensen doen met olifanten om hun intelligentie te meten. De olifant is daar niet van onder de indruk: “Je moet ons observeren in onze eigen omgeving. Wees als ons, dan begrijp je ons.”

Rozette is weg

/1 Reactie/in /door

Rozette is weg. Verdorie, zal het zo zijn dat iemand haar meegenomen heeft? Iemand die menselijk medelijden heeft en haar opgesloten heeft in huis of asiel? Ik ben geagiteerd en berustend tegelijkertijd. Dan zegt de fietsenmaker dat hij kattengekrijs gehoord heeft. Zal ze aangevallen zijn en ergens gewond liggen? Of afgedropen zijn? Nu komen er zorgen bij. Met al die verschillende emoties in mij is het niet mogelijk om te communiceren met Rozette. Veel te veel vertroebeling. Het enige wat ik kan doen is haar vertrouwen en liefde sturen.

Na anderhalve week is ze terug. We knuffelen even meer en uitbundiger dan anders en ik zorg dat ze lekker veel eten en water heeft. Wat een opluchting! Op de derde dag is ze weer vertrokken. Nu heb ik er meer vrede mee. Ik meen van haar opgevangen te hebben dat ze ergens een schuur of zo gevonden heeft. Ik vermoed dat ze, gezien haar leeftijd, een meer beschutte plek gevonden heeft. En ik verwacht dat ze af en toe terug komt om bij te eten als het zelf voedsel vangen niet helemaal lukt.

Dan heb ik een mailwissel met een dierentolk, Barbette de Graaf, naar wie ik kan doorverwijzen omdat ik tijdelijk geen consulten geef. Zij schrijft aan het eind van haar mail: “En als je behoefte hebt aan een reading voor jezelf of je eigen dieren, schroom niet – hoor! Als ik iets voor jóu (terug) kan doen, dan graag!” Natuurlijk lees ik daar eerst overheen want ‘ik heb niks nodig’. Tot ik aan Rozetje denk en ik ben blij dat ik Barbette kan vragen om es bij Rozette te kijken.

Barbette heeft een prachtig gesprek met Rozette. Het klopt inderdaad dat ze een schuur laat zien en dat ze daar een rustig plekje heeft gevonden. Er zijn mensen maar die laten haar met rust. Rozette kan haar eigen gang gaan. Dat wil zeggen enerzijds jagen en anderzijds wat meer comfort en rust vinden. Ze geeft door dat ze haar eigen plek (de plek waar ze al bijna drie jaar vertoeft) als haar eigen plek blijft zien, maar op dit moment is de schuur wat comfortabeler. Ze vindt het fijn als er voer ligt op haar oude plek.

Nou, dat laatste komt wel goed. Ik ga twee keer per dag met eten naar haar eigen plek, altijd in de hoop Rozetje te treffen. Maar ik kan vrede hebben met haar keus en ik ben eigenlijk ook beretrots op deze mooie kat!

Barbette vraagt of Rozette nog wat nodig heeft. “Dat Piek zich geen zorgen maakt,” krijgt ze als antwoord. “Tenminste niet over mij,” zegt ze er peinzend achteraan. “Ik ben in haar hart en zij in mijn hart. Ik vind het fijn dat ze mij zo vertrouwt met mezelf. Haar vertrouwen is eigenlijk alles wat ik nodig heb. De rest is bijzaak. Maar wel fijn. En comfortabel. Ik hou van haar. Zeg haar dat maar. Dat mag ze horen.” Dan zegt Rozette: “Dag, lieve Piek!” En ze vervolgt haar grassige weg langs het pad. Barbette roept Rozette nog na: “Dag Rozette, en dank voor je mooie woorden.” Rozette zwaait met haar staart ter afscheid en toffelt op haar dooie akkertje verder.

Met dank aan Barbette de Graaf, MAYA Healing & Reading (in januari website online)