Tag Archief van: muizen

Het gaat om het leven

/1 Reactie/in /door

Op 2 april schreef ik een blog over de muizen in het gebouw waar ik werk. Ik waarschuwde ze voor de vallen die gezet zouden gaan worden.

Inmiddels zijn we bijna vijf maanden verder en de muizen zorgen voor heel wat consternatie. Gillende collega’s, bovenop de stoel springend. Het klassieke beeld van mensen die onverwacht een muis ontmoeten.

Na een wat rustiger periode rennen ze nu weer vrolijk rond. Vooral in de late avond en nacht worden ze gesignaleerd maar ook eerder op de avond laten ze zich tegenwoordig zien.

Helaas heeft mijn ´goede gesprek´ met ze er niet toe geleid dat ze zijn verdwenen.

Terwijl er met man en macht aan gewerkt wordt om de muizen weg te krijgen, ga ik weer een gesprekje met ze aan.

Ze hebben er niet zoveel zin in. “Jij komt met nare boodschappen,” lijken ze zich te herinneren.

Een beetje schoorvoetend willen ze toch wel contact. “Jij had ons eruit willen praten,” hoor ik. “Ja, inderdaad, dat had ik een mooie stunt gevonden,” bevestig ik.

“We nemen het risico om te blijven. De kans om te overleven is groter dan om te sterven.”

Ik waardeer het optimisme van de diertjes.

Terwijl ik ze laat zien dat er een zero tolerance beleid gaat komen, komt bij de muizen de vraag op: “Waarom hebben jullie je dit gebouw toegeëigend?”

Dat is weer een interessante vraag. En het is ook niet uit te leggen, vind ik. Er was grond. Toen werd er gebouwd. En vervolgens vindt iedereen dat zich binnen die muren geen muizen, vliegen, muggen en zilvervisjes mogen bevinden. Op grond van wat vinden we dat? Ik kan het de muizen niet uitleggen.

“We komen niet om alles te veroveren,” aldus de muizen.

“Mensen vinden gewoon dat jullie weg moeten. Ze schrikken van jullie en vinden jullie vies.”

“Die vijandigheid voelen we.”

“Eh … en jullie laten poep achter.”

“Zo zitten we in elkaar. Dat floept eruit.”

Ik ben een slechte pleitbezorger voor mijn eigen soort. Ik begrijp de muizen te goed en ik vind het vreselijk leuke diertjes. Iedere keer als ik muizen spreek moet ik lachen omdat ik hun vrolijkheid en luchtigheid zo waardeer.

“Mensen moeten niet zo ingewikkeld doen,” vinden de muizen. “Je leeft gewoon waar je bent.”

“Okee, laat ik het jullie anders zeggen: deze omgeving wordt gevaarlijk terrein voor jullie. De gaten gaan nu echt dichtgemaakt worden (men dacht dat alles al dicht was) en er worden drie keer zoveel vallen neergezet.”

“Ach… je weet toch hoe het gaat? Het gaat om het leven. En is het klaar dan is het klaar.”

Het is een nuchtere constatering, geen onverschilligheid. Het gaat de muizen om de beleving. Ik wou dat wij ook zo in het leven stonden.

 

NB Komisch detail: Degene die de gaten dicht zou maken was ziek. Mijn collega’s besloten zelf actie te gaan ondernemen en hadden het over de aanschaf van het klassieke muizenvalletje. “Moet Piek werken?” vroeg men zich af. “Nee? Nou, neerzetten dan. En zorgen dat ze het niet ziet want ze is in staat om de muizen te gaan reanimeren.”

Er is een muizenverantwoordelijke aangesteld en die schrok toen ze mij binnen zag komen. Op het moment dat ik overdracht had met collega’s is zij snel alle valletjes nagegaan om te kijken of er geen muis in zat.

De grap is dat ik me niet heb uitgesproken over het al of niet zetten van vallen. 

Muizen in de val?

/0 Reacties/in /door

Ik werk in de zorg en het gebouw waar 24 mensen wonen is ook bewoond door muizen. Waar het begon met de signalering van 1 muis in de nacht, is het uitgelopen tot meerdere muizen in de nacht en ook in de avond worden de kleine vrienden gespot. Ik, als heldhaftige gezien door velen, plaatste vorig jaar een diervriendelijke muizenval. Maar ja, hoe gaat het in de zorg? Er is aandacht voor de bewoners maar een ‘detail’ als een muizenval wordt vergeten. De muis die voor de pindakaas ging is een wrede verstikkingsdood gestorven door gebrek aan zuurstof.

Collega’s hebben de ongediertebestrijding erbij gehaald en die concludeerden dat het hele pand bewoond wordt door muizen en dat het binnenkomen wel erg makkelijk gaat. Alles gaat rigoureus aangepakt worden. Tijd om met de muizen te gaan praten.

Als ik me meld bij de muizen lijkt het even of er vanuit verschillende hoeken een aarzeling is maar vervolgens komen er een paar muizen bij mij in beeld. Het lijkt een echt overleg zoals we daar met elkaar zitten.

Al snel wordt me duidelijk dat de muizen deze locatie als een paradijs zien en dat er verschillende families wonen. Ik begrijp hun lol maar moet ze toch vertellen dat er een bedrijf komt die er niet is voor het behoud van de muis. Ik geef ze twee opties: of sterven in het snoephuis of wegwezen. Ik laat ze zien hoe ze buiten hun plekjes kunnen vinden en ik moet toegeven: het gebouw is wel aantrekkelijk… Ik vertel de beste dieren dat het mijn voorkeur heeft dat ze verdwijnen. Niet alleen voor hun lijfsbehoud, maar ook ter meerdere eer en glorie van het communiceren met dieren. Het zou toch mooi zijn als blijkt dat alle muizen zijn vertrokken?

Maar het gaat er niet zo in bij de muizen. Het lijkt of ze niet vooruit kunnen denken en heerlijk in het moment blijven leven. Ik heb ze drie dagen voor de komst van het bedrijf gewaarschuwd en vandaag is de laatste dag dat ik ze kan adviseren om te verdwijnen. Want morgen start het hele theater. Ik tref vandaag zowel een luisterend oor als scepsis en afwijzing. “Goh, ik lijk wel een profeet,” zucht ik. Als ik het zo inschat heeft de meerderheid een houding van ‘we zien wel’. Ik zeg het ze nog één keer: “Vanavond is de laatste kans om naar buiten te gaan.”

Wordt vervolgd.

De muis in de val

/1 Reactie/in /door

Mijn moeder heeft muisjes in haar kast en kelder. Ze zet ’s avonds laat diervriendelijke muizenvalletjes neer en haar kleinzoon komt vroeg in de morgen om de gevangen diertjes buiten te zetten. Ik vraag of ze een keer een foto wil maken zodat ik met een muis kan communiceren.

Gisteren kreeg ik deze foto binnen. Als ik contact maak krijg ik een gevoel door dat ik het beste kan vertalen als ‘goddomme’. Geen net woord, maar wel een woord dat de lading van de gevoelens dekt.

Ook komt er paniek en een niet-weten boven. Naar mijn idee bevindt het diertje zich op het moment van contact ergens in of bij een polletje gras.

Hij moppert dat hij altijd binnen heeft gewoond en de omgeving waar hij nu is, is hem vreemd. De lucht, de geuren, het licht, de geluiden.

Ik probeer erachter te komen hoe hij in het huis leefde en krijg het idee dat hij altijd vaste plekjes had waar hij was. En dat hij altijd op zoek was naar eten.

Hij had ook een goede plek gevonden (in de keukenla), een plek waar diverse geuren en smaken waren waar hij uit kon kiezen. Goedbedoeld ging hij erop af en ineens kon hij niet meer weg.

Ik leg uit dat hij in een muisvriendelijke val is gelopen. Het diertje laat weten dat hij er niks vriendelijks aan vindt. Ik probeer uit te leggen dat het diervriendelijke is dat hij nog leeft maar hij laat zien dat het stress en angst heeft opgeleverd.

Ik haak in op het begrip angst en vraag of hij angst kent. Hij laat zien dat er een gezonde angst is die erop gericht is om het lijf te redden. Dat kan ik me voorstellen en ik realiseer me dat wij mensen vaak allerlei angsten hebben die eigenlijk nergens op slaan. Het zijn dingen die we bedenken.

Wat nu? De muis lijkt niet gelukkig op de plek waar hij nu is. Hij moet ander voer zoeken, hij vindt het koud en hij geeft door dat hij liever op de oude plek was gebleven.

Ook heb ik het idee dat hij uit zijn groep gehaald is. Ik probeer op internet te zoeken of muizen in groeps/familieverband leven. Dat lijkt zo te zijn maar veel meer info over ‘wilde’ muizen vind ik niet. Alles is gericht op het kwijtraken van dit ‘ongedierte’.