Tag Archief van: stilte

De kunst van stilte

Van een vriendin kreeg ik een boek: Stilte als antwoord van Sara Maitland.

Zelf schreef ik In de Stilte hoor je alles.

Eckhart Tolle schreef De stilte spreekt.

Even een klein rondje internet leert me dat stilte een veel onderzocht onderwerp is.

Nu ben ik geen uitgebreide onderzoeker maar ik heb wel mijn eigen niche waar ik me prettig bij voel en waar ik informatie van krijg: de dieren.

Tijd voor een mini-onderzoekje bij mijn vrienden.

De leeuw die met de titel van mijn boek kwam reageert kortaf op mijn vraag wat stilte precies is: “Naar binnen gaan, naar je stilteplek, daar kun je info ophalen. Dat weet je toch.” Hij vond het maar een overbodige vraag en wilde er verder niet meer tijd aan besteden.

De ratten vertellen dat stilte ‘geen gedachten hebben’ is. Dat begrijp ik maar meteen denk ik aan de kwetsbaarheid als je daar bent waar geen gedachten zijn. Hoe hou je je omgeving in de gaten voor het geval er gevaar dreigt? “Dat is een kwestie van stille, goede plekken zoeken. Ook om te slapen.”

De prooidieren laten me zien dat zij best goed zijn in stilte. Stilte is voor hen een overlevingsmechanisme: ik ben er niet. Ik kan me heel goed voorstellen dat prooidieren hun signalen, hun gedachten, uit zetten zodat ze zo onopvallend mogelijk zijn.

De jagers onder de dieren laten zien dat ze juist alle kanalen open zetten om zoveel mogelijk informatie (zoveel mogelijk ‘herrie’) via de zintuigen binnen te krijgen om zo in hun voedsel te kunnen voorzien.

Ik denk dat veel dieren de kunst van de stilte beheersen. En dan bedoel ik: de afwezigheid van gedachten. Veel dieren kunnen gewoon “zijn”. Ze zijn in het moment. Het is goed.

Als het lichaam signalen gaat geven dat er gegeten of ontlast wil worden, dan komen ze in actie. Dan gaan ze ‘de herrie’ in, dan zoeken ze het leven op.

En is het lichaam voldaan dan is er tijd voor spel. Want spelen doen de dieren zeker ook. Ontdekken en plezier maken om zich vervolgens weer voldaan te wentelen in de stilte.

Was ik maar een dier…

Na het publiceren van deze blog typ ik “De kunst van stilte” in en voilá: ook dat is een titel van een boek.

In vorm

Een half uur voor een klant me belt voor een gesprek met haar kat kom ik thuis en zie dat er een touw van het schip geknapt is. Ik ga druk bezig om het touw te vervangen en uitermate tevreden met mezelf zit ik twee minuten voor de afgesproken tijd klaar.

Als ik contact wil maken met het dier hoor ik een oorverdovende stilte.

Als ik contact wil maken met het dier hoor ik een oorverdovende stilte.

‘Hmm, raar,’ zeg ik tegen de vrouw, ‘ik weet dat hij me hoort en dat we verbinding hebben, maar hij laat niks horen of zien.’ Ik bekijk het nog eens en hoor dan: ‘Kom eerst maar es tot jezelf.’ Hoezo tot mezelf komen? sputter ik meteen. Tot ik merk dat ik nog vol adrenaline zit en dat m’n spieren nog letterlijk natrillen van de grote inspanning.

We spreken af dat ik eerst een half uurtje ga liggen.

Daarna maak ik weer contact met de kat en het lieve dier zit me in alle rust aan te kijken, te wachten tot ik zelf een conclusie trek. Wat wil je toch? denk ik. Ik ga even helemaal met de aandacht naar mezelf en merk dat allebei m’n armen en benen schrijnen en branden van de brandnetels en bramendoornen waar ik me doorheen had moeten werken.

‘Het gaat ‘m vandaag niet worden,’ zeg ik tegen de vrouw en we spreken af voor de volgende dag.

Dat gesprek gaat als een tierelier. Het katje blijkt een enorm gevoelig dier te zijn die veel aan de mensen wil geven. De aandacht die hij voor mij had kan ik dan ook helemaal plaatsen. En het dier drukte mij weer eens op het feit dat ik zelf lichamelijk altijd goed in vorm moet zijn om dit uiterst delicate werk te kunnen doen.