Er kwamen een kind en een vis op mijn pad. Het kind was geïnteresseerd in het communiceren met dieren en de vis leeft in de klas van het kind. Een mooie gelegenheid om met de vis te communiceren en het er met het kind over te hebben.

Gelukkig was ik zo slim om van te voren met de vis contact te maken zodat ik zijn informatie gedoseerd kon vertellen aan het kind.

Op de foto zag ik al dat de vis niet ruim behuisd was (zachtjes uitgedrukt). Als ik contact leg dan moet ik echter mijn eigen oordelen vergeten dus ik ging blanco het gesprek in.

Maar de eerste vraag van de vis was al: “Wat heb ik misdaan dat ik zo moet leven?”

Arne vis, hij had niks misdaan.

Hij vond dat de kinderen zich gek bewogen. Deels was hij er geïnteresseerd in, deels vond hij het onveilig om zoveel bewegingen waar te nemen.

Ik beloofde de vis dat ik met het kind zou praten om te kijken of er een ruimere behuizing mogelijk was.

Tegen het kind zei ik: “Als je een vraag stelt aan iemand, dan moet je het antwoord ook kunnen horen. Kun je dat?” Ja, dat kon ze wel en het verbaasde haar niet dat de vis zijn pot te klein vond. Ze had het zelfs wel gedacht.

Bij doorpraten bleek dat schoolbreed uitgebreid gepraat is over dieren in de klas en dat er heel zorgvuldig tot keuzes is gekomen. Voor deze vis betekent het dat een grote groep mensen de weloverwogen beslissing genomen heeft om een dier zo ernstig te beperken in zijn leven. En daar ook nog eens educatieve waarde aan geeft.

Ik kon er met mijn pet niet bij.

Het kind gaat het gesprek aan met in eerste instantie de juf. Ik ben benieuwd.

Twee dagen later kreeg ik de eerste geschilderde tekening van mijn kleinzoon van vier. Het was een boze vis. Het leek me een toepasselijke afbeelding bij deze blog, alhoewel deze schoolvis niet eens boos was. Hij vroeg zich alleen vertwijfeld af: waarom??