In de loop der jaren heb ik diverse gesprekken met kleine diertjes gehad, waaronder verschillende soorten spinnen. Uit het boek “In de Stilte hoor je alles”:

Ook met de ‘zwart-witte-spring-spin’ heb ik veel plezier. Dat kleine diertje heeft me toch een air… Ik vind het best stoer dat ik met haar spreek, want dit is een spinnensoort waar ik vroeger bang voor was. Ik vertel dat haar soort in de vensterbank van het schoollokaal rondsprong, pal naast mijn tafel. Ik kon de les niet meer volgen omdat ik ze de hele tijd in de gaten moest houden met hun gekke gespring. ‘Springen is zo leuk! Hop! En je bent ergens anders!’ haakt ze in.

Mijn aversie tegen de soort zit me wat in de weg en ik vraag of ze me wil laten ervaren hoe haar lijf voelt. Meteen merk ik dat ze ontzettend laag bij de grond zit. ‘Ja, je moet opletten waar je loopt.’ Ze laat voelen hoe snel ze kan lopen en laat me haar sprongen ervaren. Ze raakt aan de babbel: ‘Het springen is zo lekker en zo knap! Ik ben snel en hard. Ik hou niet van overleggen. Ik ben het type van meteen aanpakken. Ik maak korte metten met alles wat me in de weg staat. Ik ben geen softie.’ Ze vertelt dat het springen ook aanvallend kan zijn. Ze wil anderen wel eens een beetje bang maken, dan moeten ze wegwezen. Ze is trots als anderen zenuwachtig van haar worden. ‘Ik wil niet onopvallend zijn. Ik ben het type van: borst vooruit en doordouwen.’

Haar houding is heel anders dan die van de spin die zich afvroeg of ze bij ons in vijandig gebied was en ik vraag haar waarom ze juist dit soort spin is. ‘Ik leer daadkrachtig zijn en meteen beslissingen nemen. Anders is het gebeurd met mij omdat ik zo opvallend ben.’ ‘Je wilt dus niet stilzwijgend door het leven?’ ‘Nee, met veel bombarie! Geen bescheidenheid voor mij.’ Ik vraag of ze tot slot nog wat te zeggen heeft. ‘Ja, ga allemaal maar aan de kant als ik eraan kom!’ Ik moet om het beestje lachen en mijn antipathie is helemaal verdwenen.