“Wat stond jij nou te doen?” De musjes kwetteren een beetje verontwaardigd als ik contact met ze maak.

“Ik wilde een foto maken van jullie zoals jullie komen aanvliegen als ik voer neerleg.”

“Wij hadden honger. Als jij dan anders gaat doen dan normaal, dan moeten we ineens opletten.”

“Vertrouwen jullie me niet?” vraag ik wat gekwetst.

“Opletten redt ons leven.”

Dat begrijp ik. De kat grijpt wel eens een musje en dat laat ik in beeld zien.

“Ja, het is minder zorgeloos sinds zij aan boord is.”

Ik maak van de gelegenheid gebruik door te vragen hoe ze de andere vogelsoorten ervaren die ook van het voer mee eten.

“De eenden zijn oké, maar als de kraaien en eksters komen maken wij wat ruimte voor ze. De duiven zijn ook oké.”

“Zijn jullie tevreden over de hoeveelheid voer en wanneer ik het neerleg?” Het lijkt wel een evaluatie.

“We houden de deur altijd in de gaten maar we moeten ons wel melden bij je. Soms vergeet je het en daarom komen we het liefst meteen aanvliegen. Of we maken geluid vanuit de struiken.”

“Het is niet alleen vergeten,” verdedig ik mezelf, “het is ook praktisch. Want als jullie niet komen dan ligt het er voor de ratten en dat is niet de bedoeling.” Meteen voel ik me erg onaardig naar de ratten toe. Waarom de vogels wel voeren en de ratten niet?

De musjes laten weten dat het fijn is dat ze zo hun voerplekjes hebben. En ik geef ze in beeld en gevoel door dat ik altijd erg van ze geniet en dat ik het gezellige beestjes vind. Er staat nog 30 kilo klaar…