Ik heb al eerder geschreven over Rozette, de kat die ik uit het asiel heb gehaald, maar die niet aan boord wil wonen. Ze heeft een plekje achter de dijk gevonden, 500 meter van ons schip vandaan. Daar heeft ze twee ‘woningen’ en elke avond breng ik haar eten.

“Waarom had je geen eten bij je?” Zo, weer lekker direct, die Rozette.

Bij de ochtendwandeling met de hond (die wat later uitviel) kwam ik haar tegen op de dijk en enthousiast liep ze rond m’n voeten. Toen ik op mijn kantoortje was, maakte ik contact met haar. “Ik breng je toch altijd ’s avonds eten? Het was geen avond.”

“Ik ken je nu zo goed. Ik hoopte op wat lekkers. Als je nou net als een ouderwetse oma altijd wat lekkers in je jaszak stopt voor dit soort situaties?”

Rozette is niet een enorme prater maar ik krijg dit keer toch wat meer los van haar. Ze houdt van de rust, stilte en vrijheid. Ze zoekt altijd goede, fijne plekjes. Er wordt stevig gebouwd rondom haar maar daar trekt ze zich weinig van aan. Ook honden die onverwacht langs komen weet ze te vermijden door de struiken in te duiken waar de honden niet in kunnen.

Ik vraag haar hoe het met het jagen gaat. “Jij noemt het jagen maar het is onderdeel van mijn leven. Ik luister naar geluidjes, stem me erop af en grijp. Dat zit zo in me. Wij zijn één daarin, het staat niet los van mij.”

“Je weet dat je nog altijd welkom bent aan boord, hè?” begin ik maar weer eens. “Dat is veel te complex voor mij. Dan moet ik me aanpassen en daar heb ik totaal geen zin in.” Dat is duidelijk.

Ze laat zien dat de nachten prachtig zijn. Natuurlijk zijn er andere katten, beantwoordt ze mijn vraag in beeld, maar dat is oké. “We kennen elkaar.”

“En die haas laatst? Die lag ineens dood in de wei en daar hebben heel wat dieren van gegeten. Ik zag jou daar ook lekker van smullen.” “Ja, dat was een luxe,” laat ze weten. Gewoon aanschuiven wanneer ze zin had.

Ik neem afscheid van haar, er is al heel wat meer uit gekomen dan anders en ze eindigt met me te laten weten: “Zorg jij nu maar dat je steeds wat lekkers bij je hebt!” Katten hebben kennelijk niet alleen in huis hun personeel…

(PS Let op de foto even op het afgeknipte oortje: als een kat gevonden wordt dan wordt hij/zij in het asiel gesteriliseerd en als bewijs wordt het topje van een oor afgeknipt; bij Rozette bleek het openmaken niet nodig want ze was al gesteriliseerd dus ze hebben het topje afgeknipt en haar weer dichtgenaaid)