Zeven jonge hanen die vreedzaam met elkaar wonen. Het kan. Ik zie ze regelmatig als ik bij hen op bezoek kom. Tijd voor een gesprekje.

Ik maak contact met de groep en eentje treedt naar voren en stelt zich formeel op als meneer Haan. Oké, ik doe aan het spelletje mee.

Ik geef hem het beeld dat ik het altijd leuk vind om bij de twee huisjes aan te komen waar vrienden wonen. Als hond Sjaan en ik aankomen scharrelen de hanen vreedzaam rond. Ze kijken even op maar gaan dan weer hun gangetje.

“Wij tolereren iedereen hier,” hoor ik meneer Haan met een beetje aangedikte trots zeggen.

“Nou… ik heb gehoord dat er één haan is die wel es een beetje gepest wordt…”, zeg ik hem.

Meneer Haan doet het een beetje lacherig af: “In elke groep is een mindere geest. We bedoelen het niet kwaad, we zetten hem gewoon even op zijn plek.”

Ik denk hoe wij mensen dat doen. Zijn wij eigenlijk niet precies hetzelfde?

Het terrein waar deze hanen rondscharrelen en hun slaaphok hebben sluit aan bij een boerderij waar een groep kippen en een haan rondscharrelen. Er zitten een aantal struiken tussen hen in. De groepen hebben elkaar nog niet ontmoet. Ik vraag de haan of hij weet heeft van de anderen.

Als een generaal zegt hij: “Er zijn andere troepen maar we hebben er geen last van.”

Deze hanen presenteren zich als heren en meesters van het grondgebied waarop ze rondscharrelen. Ik moet inwendig lachen om de jeugdige bravoure en overmoed die ze uitstralen.

“Weten jullie je jeugd nog?” vraag ik. Ik weet dat ze met z’n allen gevonden zijn in een bos. Meneer Haan laat een beetje ongemakkelijk gevoel zien. Iets van weggezet zijn, het alleen moeten zien op te lossen, een beetje aan hun lot overgelaten zijn. Hij lijkt het met een schudden van zijn kop weg te wuiven en laat hun huidige plaats zien: de plek waar ze als een stel jonkheren in hun eigen gecreëerde wereld leven.

Ik gniffel en ben blij dat deze prachtige dieren hier zo vreedzaam kunnen wonen met elkaar. En iets in mij zegt: Zie je wel, het kan wel!