Er zijn katten die zowel vrij dier willen zijn als ook verbinding met mensen willen aangaan. Zij zien de voordelen van mensen maar houden ook van hun vrijheid. Wat kan er zoal in dat soort katten omgaan?

Een kater laat heel mooi zien dat mensen dingen organiseren en dat hij daar profijt van kan hebben. Ze hebben armen en benen (die liet hij als lange bungelende dingen zien waar ze dingen mee voor elkaar krijgen) en ze slepen met dingen. Hij vindt het interessant om daar naar te kijken.

Deze kater vindt het ook heerlijk om af en toe lekker warm bij een mens te liggen.

Mensen hebben altijd eten, laat hij zien. Dat halen ze uit dozen en kastjes. Ze leggen dat voor hem neer en het loopt niet weg. De smaak van het eten vindt hij okee en zoals hij al zei: het blijft liggen, in tegenstelling tot een diertje dat hij probeert te vangen.

Een andere kat vond de mensen wel okee maar hij had helemaal geen zin in de honden. Die verstoorden hem en daar kwam zijn onafhankelijke aard boven: hij had geen zin om zich daaraan aan te passen. Dus besloot hij om een aantal huizen verderop in de tuin te gaan wonen, waar mensen eten voor hem neerzetten.

Er was een kat die steeds bij een bepaald huis rondliep. Ik zei hem dat de mensen het goed vonden als hij zich in dat huis zou komen settelen. Maar ik kreeg meteen de vraag: Waarom willen mensen me persé ergens hebben? Ik ben vrij. Ik heb hem uitgelegd dat we het zo doen als mensen: we delen de ruimte in in stukjes land, zetten daar een huis met allemaal spullen op en dan zeggen we dat dat van ons is. En de mensen bepalen wie er wel en niet mogen wonen. De kat reageerde: Het is geen fort, ik kan er zo doorheen. Met andere woorden: wat een flauwekul om zo in grenzen te denken.

En dan het katje met een handicap die een tijd in een huis gewoond heeft maar op een dag op avontuur ging. Ondanks het verdriet om het verdwijnen van het dier had de vrouw een diepgaande bewondering voor haar zucht naar vrijheid, haar drang tot ontdekken en haar onafhankelijkheid. En dat alles ondanks de handicap die zij kennelijk niet als zodanig ervaart.

Rozette, de kat die ik uit het asiel heb gehaald, is ook een mooi voorbeeld van een dier dat zowel de vrijheid wil als ook de verbinding met mensen. Ze woont nog steeds zo’n 600 meter verderop, in de struiken, waar ik twee kattenhuisjes heb neergezet. Ze vangt zelf voedsel maar geniet er ook van dat verschillende mensen haar eten komen brengen.

Ik hou me hier bewust niet bezig met de vraag wat er in mensen omgaat als ze vrije katten zien. Daar staat het internet vol van. Ik heb hier wat beweegredenen van een aantal katten laten zien.