Tag Archief van: leven na de dood

Mijmeringen rond de eindstreep

Ik heb inmiddels al heel wat huisdieren gesproken rond de eindperiode van hun leven hier. Het is voor iedereen natuurlijk het mooist (en het makkelijkst) als het dier er klaar voor is en in stilte dit leven als dier verlaat. Op een natuurlijke manier, zoals we dan zeggen, en bijna geruisloos.

Als een dier oud is, dan kunnen zowel mens als dier nog beredeneren dat er een houdbaarheidsdatum aan een lichaam zit. Dat het lijf op een gegeven moment op is en dat het dan echt niet meer zinnig is om erin te blijven. Het lichaam is letterlijk uitgeleefd.

Het gebeurt ook dat we vinden dat een dier qua jaren eigenlijk nog te jong is om te gaan. Maar ja, niemand van ons heeft bij de geboorte het aantal levensjaren meegekregen. Het is dus maar een aanname en verwachting dat iedere soort een bepaalde leeftijd zou moeten behalen.

Veel huisdieren hebben zo genoten van dit leven. Ze hebben er, zoals ik wel eens zeg, ‘ordinair’ van genoten: er alles uitgehaald wat erin zat. En dan gaat het om lekker spelen, veel aandacht krijgen, goed eten, de dingen doen die bij hun hond- of kat zijn hoort. Het zijn de dieren waar iedereen blij van wordt omdat ze zoveel teruggeven. Als voor zo’n dier de eindstreep in zicht komt, is dat hard. We willen allemaal de goede dingen vasthouden, zowel mens als dier.

Wat me altijd opvalt is dat er aan het eind van het leven van dieren maar twee aspecten belangrijk zijn: de gehechtheid aan het lijf en de mensen die het dier moet achterlaten.

Zonder het lijf had het dier niet mee kunnen doen. En als dat lijf dan ook nog eens goed bevallen is, als een dier genoten heeft van wat het als hond of als kat allemaal kon, dan kan het vertrek zwaar vallen.

Ook het achterlaten van de mensen kan een dier zwaar vallen. Ze voelen zich verantwoordelijk voor aankomend verdriet en geven vaak door dat mensen daar niet in moeten blijven hangen. Want ze weten dat zij verlost gaan worden van het lichaam en dat ze daarna vrij zijn. Dat laten dieren me vaak zien. Letterlijk van de aardse last bevrijd.

Dieren hebben op ons mensen voor dat ze niet vast zitten aan materiële zaken. Ik heb nog nooit een hond gehoord die doorgaf dat hij z’n balletje zou missen. Of een kat die zich druk maakt om het huis dat hij achterlaat. In die zin kunnen dieren makkelijker loslaten en hebben zij geen last van ballast die wij als mensen met ons mee dragen.

Hyronimus over wat gebeurt er na de dood van een dier

Het viel mij op dat Piek een verhaal had over een hondje Mike dat acht maanden na zijn overlijden nog nabij zijn oude baasje was. Bij ons ging poes Tirza dood en die ging al heel snel heen naar de groepsziel. Ik wil deze verschillen kunnen snappen, dus heb ik Hyronimus hiernaar gevraagd. Hier zijn verhaal.

M: Dag Hyronimus, kunnen wij vandaag spreken over wat er gebeurt na het overlijden van een huisdier? De aanleiding zijn twee onlangs geplaatste blogs. In de ene blog horen we van een hondje dat maanden na zijn overlijden nog met zijn baasje mee gaat naar haar werk. In een ander verhaal horen we van een poes die na haar overlijden zegt vrij snel naar de groepsziel terug te gaan. Hoe zijn deze twee opvattingen te rijmen met elkaar?
H: Hoi Eddy, fijn weer van je te horen. Je hebt een boeiende vraag, waar ik graag op in zal gaan. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Er is geen discrepantie tussen de twee blogs. Als een dier erg verbonden is geweest met z’n menselijke begeleider, en het dier heeft het gevoel dat het belangrijk is (geweest) voor de mens, dan blijft ze daar nog een tijdje bij in de buurt. En een echt tijdsgevoel is er in die niet-fysieke wereld niet, dat beteken dat het voor het dier helemaal niet lang hoeft te duren, terwijl de mens meteen in maanden en soms zelfs tot aan twee jaar toe dat ziet gebeuren. Aan de andere kant zijn er dieren die geen fijne herinneringen hebben aan hun laatste levensperiode, dat kan komen door hevige pijnen maar kan ook komen dat de band tussen mens en dier niet speciaal was. Zo zie je koeien bijvoorbeeld nooit rond een mens blijven hangen na haar overlijden. Maar koeien overlijden dan ook hoogst zelden uit zichzelf. Ze gaan via een afschuwelijke weg een slachtmachine in. Als ze daar doorheen zijn, zijn ze ongelooflijk getraumatiseerd en dan hebben ze geen enkele behoefte bij mensen in de buurt te blijven.
M: Het is dus min of meer een vrije keuze van het dier om zo snel mogelijk weer te verdwijnen in de groepsziel of om in de buurt van haar laatste leven een periode te blijven.
H: Dat is juist, het dier kan dat kiezen binnen een aantal randvoorwaarden. Die randvoorwaarden zijn gegeven via de universele wetten in het universum. Daar hebben we al eens over gesproken, maar dat gaat deels nog jouw begripsvermogen te boven, dus kunnen we daar niet inhoudelijk over spreken. Vaak kiest een dier die erg aanhankelijk was naar haar mens en ook meende een belangrijke rol in het leven van dat mens te hebben gespeeld, er voor om een periode nabij te blijven. De mens voelt die aanwezigheid vaak wel of ziet het dier als een schuwduw. Gevoelige mensen, zoals bijvoorbeeld dierentolken, kunnen dat soms ook waarnemen. Het is mooi als het dier daartoe besluit, maar het is haar vrije wil. Heel soms is de mens zo verdrietig dat hij/zij daarmee het dier vasthoudt nabij de fysieke wereld en dat is natuurlijk niet goed. Het moet altijd een vrije keuze van het dier zijn om nabij te blijven.
M: Dank je wel voor deze uitleg.
240311