Het resusaapje Dip die als proefdier gebruikt is

M: Dag Dip mag ik contact met je opnemen?
D: (heel boos) Ja, ik wil praten, dit is onacceptabel wat er gebeurd is.
M: Waarom ben je zo boos?
D: Dat zou jij ook zijn als je gewoon als aap geboren wordt en je daarna als proefdier wordt gebruikt om iets voor jullie te ontwikkelen en als we dat dan gedaan hebben, worden we als dank dood gemaakt.
M: Als je het zo verteld kan ik dat wel met je meevoelen. Maar het verhaal is natuurlijk wel wat genuanceerder.
D: Nou voor mij niet. Ik ben nu dood en jij niet, misschien wel dankzij mij. Dus ben jij ook schuldig aan mijn dood.
M: Lieverd, je bent wel heel kort door de bocht. Wil je wel praten of wil je je alleen maar afreageren? Dat mag ook, maar ik ben ook heel benieuwd naar hoe jij dit proces de afgelopen maanden gevoeld hebt.
D: Ja ik ben boos, maar als ik probeer reëel te zijn wil ik toch wel graag met je praten. Want de mensen moeten dit weten, wat wij allemaal voor jullie doen.

Want de mensen moeten dit weten, wat wij allemaal voor jullie doen.

M: Zullen we bij het begin beginnen?
D: Ja. Ik ben geboren in een familie van resusapen die in principe zijn voorbestemd als proefdieren. Dat betekent dat we in kooien geboren worden, we leven wel in familie verband, maar regelmatig worden er familieleden uitgekozen om als proefdier ergens voor gebruikt te worden. En wat ik nu weet is dat een ondankbare taak want nadat ze proeven op je hebben genomen, wordt je gedood en uit elkaar gehaald en wordt ieder stukje van je lijf bestudeerd.

M: Heb je daar moeite mee?
D: Nee, eigenlijk niet. Ik wist toen ik hier naar toe kwam wat me te wachten stond. Mijn keuze om een proefdier aapje te worden heb ik zelf gemaakt. Dat betekent dat je niet in het wild opgroeit maar dicht bij de mensen, dat biedt mogelijkheden voor je toekomstige ontwikkeling als individu bij een volgende geboorte. Dus de keuze om als proefdier geboren te worden was een eigen keuze. Daar staat dus een veel snellere ontwikkeling tegenover dan wanneer je als vrije aap ergens terecht komt. Het feit dat wij ons vrijwillig opofferen is een belangrijk deel van onze taak hier in dit leven.
M: Dan is er toch geen reden om boos te zijn?
D: Ja en nee. Natuurlijk wil je het liefst als vrije aap leven, ergens op een plek waar het leven goed is en waar we niet steeds worden gemarteld voor onderzoek. Maar er zijn nog steeds proefdieren in jullie wereld, jullie menen dat dat nodig is en zolang zullen ze blijven bestaan. Ik had ook kunnen kiezen om als aap kunstjes op markten te doen, dan ben je ook dicht bij de mensen en dat geeft je ontwikkeling een boost. Maar het gaat om de ultieme opoffering en dat doe je als proefdier. Dus ik wist dat dit mijn lot zou zijn, maar ik ben boos omdat ik me verraden voel. Proefdieren zijn niet nodig, het kan ook anders, zonder er dieren voor dood te maken en met toch min of meer dezelfde resultaten, alleen zal de mens dan zelf wat meer risico’s moeten nemen of het onderzoek wat veiliger uitvoeren. Nu wordt er op een goedkope manier gebruik, zeg liever misbruik, gemaakt van ons en dat is alleen maar voor het geldelijke gewin als het ook anders had gekund. Maar goed ik heb mijn punt wel gemaakt denk ik.

Maar er zijn nog steeds proefdieren in jullie wereld, jullie menen dat dat nodig is en zolang zullen ze blijven bestaan.

M: Ja, je bent duidelijk. Toch heb ik nog een vraag aan je. Hoe heb je jouw leven ervaren als proefdier?
D: In eerste instantie was het best een goed leven. Gezamenlijk in de groep met lieve mensen om me heen die ook echt van ons dieren houden, dat voel je. Het zijn geen martelaren onze verzorgers en de wetenschappers die met ons werken. Maar dan komt het moment dat je ‘uitverkoren’ wordt. Dat is een eer, maar ook het begin van een moeilijke periode waarin we heel veel ellende moeten verdragen. Veel prikken en veel bloedafnames en veel onderzoeken, waarbij we soms verdoofd zijn, maar zeker niet altijd. Wel zijn de mensen erg zorgvuldig met ons. Er gaat wel eens iets mis, maar dat is niet de bedoeling en je hebt echt een heel ander leven dan die varkens die alleen maar voor hun vlees gefokt worden. Vanaf je eerste moment dat je nu echt proefdier bent geworden is het leven zwaar. De besmetting in mijn geval was ook niet fijn maar wel begrijpelijk. Je begint je dan wel ziek te voelen, maar het is dragelijk. Maar de mensen om je heen zijn ineens geen mensen meer maar een stel enge pakken. En de mensen proberen hun gevoelens voor je ook te onderdrukken, misschien omdat het hen ook pijn doet, maar wij voelen ons dan juist erg verlaten. Maar het oneerlijkste vind ik dat je als dank voor je bewezen diensten gedood wordt. Dat zou niet moeten mogen. We hebben ons al voor de wetenschap opgeofferd en zouden dan eigenlijk van onze rust moeten mogen genieten. Dat was helaas niet zo, tenminste niet in levende lijve. Nu hebben we wel rust, maar toch mis je die interactie met anderen, ook met mensen.

M: Dank je wel dat je dit met me wilde delen, heel erg bedankt. Wil je nog iets zeggen?
D: Jij ook dank je wel dat je naar mij informeerde, ik moest dit wel even kwijt.
Naar aanleiding van een artikel in De Volkskrant van zaterdag 10 juli 2021 waarin twee resusaapjes Chip en Dip als proefdier werden gevolgd in het kader van dierproeven om het coronavirus te testen, heb ik contact gezocht met Dip die me bovenstaand verhaal vertelde. De drie foto’s zijn overgenomen uit het artikel van De Volkskrant.

210713