“Ga het niet idealiseren”

Naast mijn werk als dierentolk werk ik ook een aantal uren in de zorg. Op mijn route kom ik altijd langs een biologische varkenshouderij. In het voorjaar ging het hek open en hadden de grote varkens de beschikking over een groot grasveld, dat ze al snel helemaal omgewroet hadden.

Ik word altijd blij als ik langsrijd en geniet van de wroetende dieren.

Al weken verheug ik me op een gesprekje met de varkens en vandaag ga ik er eens lekker voor zitten.

De animo om te praten is er niet erg. Op een gegeven moment komt een oudere zeug naar voren en zegt dat het bijna haar tijd is. “Ik loop al heel wat jaartjes mee hier,” legt ze uit, alsof ze daarmee laat zien dat als iemand recht van spreken heeft zij het wel is.

“Wij zijn er om te gaan,” vervolgt ze. “We moeten wat opleveren: biggen, vlees.”

Het is of ik een klap in m’n gezicht krijg. Om eerlijk te zijn had ik een blij gesprek verwacht.

“Ook hier is het niet alleen romantiek,” reageert het varken. “Het is alsof we bij onze geboorte al op een straflijst staan.”

“Eh… ik had eigenlijk gerekend op meer vreugde…,” zeg ik aarzelend, “meer een halleluja-verhaal.”

“Je zit in een gek beeld. Daarom denk je dat dit leuk is.”

In een flits zie ik hoe we gewend zijn aan hoe we onze wereld in elkaar gezet hebben. We zitten er midden in, worden erdoor gevormd. Het zogenaamde kritische en bewuste denken dat we menen te ontwikkelen is eigenlijk ook heel beperkt want het gaat nog steeds uit van de bestaande situatie.

“Okee…” Hoe moet ik hier nu op reageren?

“Als ik langsrijd zie ik jullie wel altijd in de grond wroeten.”

“Je moet het optimale eruit halen van wat erin zit,” reageert het varken. “Maar we blijven gevangen. Ga het niet idealiseren.”