Een gesprek met een getraumatiseerde neushoorn wees in Afrika

Ik krijg bericht van een vriendin die me dringend vraagt om te proberen contact te leggen met een net binnengebrachte wees neushoorn van zeven maanden oud die totaal getraumatiseerd is door wat hem is overkomen. Het verzoek is om te kijken of ik contact kan krijgen en hem duidelijk kan maken wat er is gebeurd en dat hij nu is opgevangen en de mensen die hem nu verzorgen wel kan vertrouwen. Want dat doet hij nu nog niet. Hij accepteert alleen geblinddoekt of met de verzorgers uit het zicht zijn fles. En die heeft hij nodig om te overleven.

M: Lieve Duane, mag ik proberen met jou contact te leggen en je uitleggen in welke situatie je nu terecht bent gekomen? Wil je mij accepteren als een gesprekspartner?
D: …
M: Heel graag wil ik met je praten en ik stuur alle liefde die ik voel naar je toe om je weer een beetje vertrouwen in het leven terug te geven. Ik hoorde dat je een vechter bent, dus geef me de kans met je te praten.
D: … (ik voel dat er enige respons komt)
M: Lieve Hyronimus, zou je me kunnen helpen met Duane in contact te komen, want hij vertrouwt nog geen mens en daar heb ik alle begrip voor.
H: Ik zal Duane vertellen dat hij jou kan vertrouwen en misschien wil hij dan wel met je praten.
M: Dank je wel Hyronimus!
M: Duane, denk je dat we nu kunnen praten?
D: … (hij is nog steeds verdoofd van zijn trauma en is nog niet in staat contact te leggen laat hij me weten)
M: Duane, het contact moet op een ander niveau plaatsvinden, op je ziele niveau en daar ben je niet getraumatiseerd en kun je wel functioneren.
D: … (hij kan de kramp van het trauma nog niet los laten en kan dus niet reageren, ik zal het wat tijd geven en later opnieuw contact opnemen)
M: Ik zal je liefde blijven sturen en laat je verder met rust nu. Ik neem later wel weer contact met je op. Hou je taai, lieverd.
M: Hyronimus, kun jij Duane helpen met zijn trauma kramp los te laten?
H: Ik zal mijn best doen, maar dat blijft afwachten.
M: Dank je wel Hyronimus, wat ben jij toch een mooie leermeester en vriend!

Een zielig hoopje baby neushoorn

Na een dag afstand genomen te hebben van mijn eerste gesprek met Duane, krijg ik het gevoel dat hij nu misschien wel bereid is te praten.

M: Lieve Duane, denk je dat je nu zover bent dat we zouden kunnen communiceren, dat ik ‘praten’ noem? Ik zou het heel bijzonder vinden als ik je mag proberen bij te staan in deze uitzonderlijk moeilijke tijd voor jou.
D: …
M: (Ik open heel mijn hart naar Duane en laat hem voelen dat ik er echt voor hem wil zijn en dat hij niet bang voor me hoeft te zijn en ik wacht af …)
D: Ik wil eigenlijk alleen maar in mezelf gekropen in een heel klein hoekje zitten. Waarom zou ik, als ik me zo ellendig voel met jou willen praten?
M: Dank je wel Duane, sorry dat ik met je wil praten, maar ik denk dat ik je misschien kan helpen het leven wat beter te accepteren van hoe het nu is, zonder je moeder en zonder dat je buiten leeft.
D: Hoe wil je dat doen, ik zit hier helemaal alleen, opgesloten en mis mijn moeder heel erg. Zij zorgde voor de veiligheid om me heen en nu ze niet meer bij me is, kan ik geen veiligheid meer voelen en alleen maar grote angst en vooral angst voor mensen.

Ik zit hier helemaal alleen, opgesloten en mis mijn moeder heel erg. Zij zorgde voor de veiligheid om me heen en nu ze niet meer bij me is, kan ik geen veiligheid meer voelen en alleen maar grote angst en vooral angst voor mensen.

M: Dat begrijp ik heel goed. Mensen hebben jou en je moeder hele erge dingen aangedaan, ze hebben je moeder vermoord en jou alleen en in paniek achter gelaten. Maar dat zijn hele slechte mensen. Gelukkig zijn de meeste mensen heel aardig en juist bijzonder vriendelijk naar jou toe. Zeker de mensen die je nu hebben opgevangen, ze houden heel veel van je en willen je de best mogelijke zorg geven. Daarom geven ze je eten in een fles en zo kun je groot worden. Als je meer gewend bent dan mag je waarschijnlijk bij de andere neushoorns in de opvang komen en kun je vriendjes worden met hun. Dan wordt het leven echt heel anders.
D: Dat kan ik me niet voorstellen.
M: Maar dat is toch echt zo. Ga maar eens heel diep bij jezelf naar binnen, naar je ziele-zelf en daar kun je, zoals je nu met mij ‘praat’, ook met je soortgenoten praten en kun je hun verhalen horen over de opvang waar je nu terecht bent gekomen. Zij zullen eigenlijk alleen maar mooie verhalen vertellen over hoe goed de mensen in de opvang voor jullie zorgen, zodat jullie later weer in de vrije wildernis kunnen worden uitgezet.
D: Maar daar komen we weer van de afschuwelijke mannen tegen die alleen maar dood en verderf zaaien …
M: Dat risico is er helaas altijd in de vrije wildernis. Maar er worden steeds meer Rangers aangesteld die er juist op moeten toezien dat deze slechte mensen worden opgepakt en gevangen worden gezet. Zullen we even terug gaan naar het hier en nu. Je bent een baby neushoorn die zijn moeder nodig heeft, maar die is helaas niet meer in leven, ze is dood.
D: Ja, dat weet ik ook wel, ik heb het zelf gezien hoe dat gebeurde en daar ben ik behoorlijk ondersteboven van.
M: Dat begrijp ik. Maar doordat je nu zonder je moeder moet leven en je wel verzorging nodig hebt, hebben ze je naar deze opvang gebracht. En ik snap dat alleen al deze reis hierheen je trauma’s niet verkleind heeft. Maar je bent er nu een paar dagen en je zult gemerkt hebben dat ze alleen maar heel lief voor je zijn en het beste met je voor hebben.
D: Leven met een blinddoek is niet het beste voorhebben met mij!
M: Ik voel dat je nog boosheid hebt naar mensen, maar dat is in dit geval niet nodig. Deze mensen zijn bijzonder lief voor je en je zult ook gemerkt hebben dat ze naar je stralen. Dat is liefde en die heb je nodig en mag je accepteren van deze mensen. Ze geven je ook te eten en zodra jij ze niet meer zo eng vindt, heb je ook geen blinddoek meer nodig.
D: Die heb ik ook niet meer, maar de mensen blijven wel eng in mijn ogen. Ze zitten aan me en willen me van alle kanten bekijken en prikken in me en dat alles is geen echte blijk van liefde in mijn ogen.

Ze zitten aan me en willen me van alle kanten bekijken en prikken in me en dat alles is geen echte blijk van liefde in mijn ogen.

M: Dat lijkt misschien zo, maar het is niet waar. Ze zitten aan je en geven je prikken omdat ze willen dat je een gezonde en grote neushoorn kunt worden. En daarvoor onderzoeken ze je om te kijken of je gezond bent en/of je geen schade hebt opgelopen bij alles wat hiervoor is gebeurd. Kun je dat begrijpen?
D: Ik ben niet dom, maar het voelt niet zo als je het nu vertelt. Ik voel het als aantasting van mijn integriteit van mijn lijf, dat is van mij en daar moeten ze niet aanzitten.
M: Ik begrijp je weerstand, maar dit is echt alleen maar nu in het begin om te weten hoe gezond je bent. En het zal waarschijnlijk ook al bijna of helemaal voorbij zijn. En dan gaat het er om om jou zo goed mogelijk te voeden en te zorgen dat je een grote jongen gaat worden. Daar zijn ze nu mee bezig. Als je in staat bent om je boosheid naar mensen los te laten en te accepteren dat ze allemaal heel goed voor je willen zorgen, gaat het jou ook snel weer beter. En hoe sneller het beter gaat hoe sneller jij ook bij de andere opgevangen neushoorns mag komen en je daar vriendjes kunt maken. Trouwens je kunt ook bij de mensen vriendjes maken, er zijn mensen die zelfs wel bij je willen slapen om aan elkaar te wennen en om zo vriendjes te worden. Snap je dat?
D: Ja, dat snap ik en ze hebben me al wel geprobeerd te benaderen, maar daar ben ik nog niet van gediend.
M: Ben je daar niet van gediend of ben je er bang voor?
D: Ja, dat laatste, ik vertrouw mensen niet.
M: Deze mensen mag je vertrouwen, ze zijn echt heel bijzonder lief voor je en je zult ze gaan vertrouwen en dan ben je heel blij met ze. In ieder geval een aantal van hen. Denk je dat ik je een beetje heb kunnen helpen om wat meer vertrouwen naar de toekomst te krijgen?
D: Ja, dat denk ik wel. Het heeft me wel geholpen om een beetje anders naar deze mensen te kijken.
M: Daar ben ik heel blij om. Is het voor nu genoeg en kan ik nu weer iets anders gaan doen?
D: Kom je ook weer snel terug? Bij jou krijg ik een vertrouwd gevoel en daar heeft die rare vogel ook mee geholpen. Ik wist eerst niet wat die kwam doen, maar hij heeft me echt geholpen en nu jij ook. Dank je wel.
M: Wil je nog iets zeggen?
D: Ja, je noemt me steeds Duane, waar komt dat vandaan?
M: Zo hebben de mensen die jou opvangen je genoemd, vind je dat OK?
D: Eigenlijk heb ik een andere naam … maar dat komt misschien later nog wel eens of ik blijf bij deze naam. Weet ik nog niet. Tot gauw weer hopelijk.
M: Dag lieverd.