Als je als kat afwijkt van de menselijke norm

Rozette heeft gekozen voor een buitenleven. Dat ging drie jaar goed, maar de laatste tijd is daar verandering in gekomen. Het braakliggende terrein dat ze uitgekozen had als woonplek is inmiddels bebouwd en Rozette´s huisjes in de struiken liggen nu pal naast een parkeerplaats. Er zijn diverse mensen die haar onregelmatig eten geven en ik dacht dat dat leuk was, dat Rozette geaccepteerd was als buitenkat met vaste verblijfplaats. Maar zo ligt het niet helemaal.

Het begon toen ze in een akelig gevecht terecht kwam met een andere kat en ze een beschadigd oog en hangend oor opliep. Met natuurlijke medicatie kwam ze daar na een paar weken redelijk doorheen. Maar ze werd dunner en haar andere oogje werd ook wat dik.

Ik ging een paar dagen op vakantie en vroeg iemand om twee maal daags bij Rozette langs te gaan om eten en medicatie te geven. Tijdens mijn vakantie kreeg ik een mail met de vraag of ik wel weet hoe ontzettend slecht het gaat met het katje. En als ik aan deze verwaarlozing niks doe, dan is de afzender van deze mail genoodzaakt verdere stappen te ondernemen.

Een beetje overdonderd vraag ik of mijn vervanger Rozette kan vangen en naar het schip kan brengen. Maar Rozette laat zich uiteraard niet vangen, dat wist ik ook wel. De situatie vreet aan me en ik vraag een andere dierentolk of zij in gesprek wil met Rozette. Want het kan natuurlijk zijn dat ik alles helemaal verkeerd interpreteer.

Barbara gaat in gesprek met Rozette en uit de veelheid aan informatie die Rozette doorgeeft, selecteer ik voor deze blog:

Rozette wekt de indruk dat ze er niet echt iets op tegen heeft om met mij te praten, maar dat ze niet zit te wachten op allerlei mensen. Piek is genoeg. Hoewel ze mij niet echt afhoudt, wil ik me ook niet opdringen. Daarom wil ik eerst maar even vragen of ze op dit moment wil ingaan op een gesprek. Ik denk van wel, maar hoor het graag van haarzelf. Dan voel ik mij ook wat vrijer om mijn vragen te stellen.

B: “Wil je liever een andere keer praten?”

R: “Nee, het is al goed. Jij bent rustig, dat voel ik. Er is veel opwinding om mij heen. Er wordt aan me getrokken. Maar het gaat niet om mijn belang. Ze vinden me mooi én zielig. En willen voor hun eigen profiel en gemoedsrust iets voor mij doen.

Ik wil contact met rust en aandacht. En gepaste afstand. Ik ben een sterke kat, heb al veel wijsheid vergaard. Jullie mensen leren bushcraft. Onzínnig om jullie eigen lessen op mij toe te passen. Ik ben als kat alles en meer waar bushcraft voor staat. Er zijn er niet veel die ik vertrouw. Piek wel. De rest zijn passanten! Ze laten je ook zo weer vallen. Ik heb niks van hen nodig.”

En dan zegt ze er meteen achteraan: “Het gaat helemaal niet goed! Ze geven me van alles te eten. Ik wil zelf voor mijn eigen eten zorgen. Ik kan namelijk niet alles goed verteren wat ze voor me klaarzetten. Maar dat weet ik van tevoren niet. Ik eet ervan, maar mijn darmen lopen vast. Niet verstopt, maar mijn spijsverteringskanaal raakt in de war en daar loop ik op vast. Ik moet om mijn darmen denken. Eten dat niet voor mij geschikt is, trekt ook andere dieren aan. Dat wil ik niet. Mijn darmen hebben onrust. Ik weet niet wat ik daaraan moet doen.”

Ze vervolgt: “Denk niet dat ik niet dankbaar ben! Maar hoe meer afstand ik hou, hoe meer mensen denken dat ze nodig zijn en hoe zieliger ze me vinden. Zo doe ik het dus nooit goed. Dit is de paradox van de onduidelijkheid nu. Het gaat tegen mijn belang in. Mijn eigen authenticiteit helpt me nu niet. Het is gevaarlijk. Ik voel me bedreigd! Het is een vicieuze cirkel.”

Ze doelt erop dat het haar natuur is om afstand te houden, maar dat die afstand kennelijk een aantrekking heeft op mensen, terwijl ze daar niet op zit te wachten. Zich terugtrekken, wat haar natuur is, helpt haar in deze situatie niet en werkt juist averechts. Dit ervaart ze als een vicieuze en onveilige cirkel.

Rozette: “Piek is de enige die me echt begrijpt. En kan helpen. Zij beschermt me. Maar het kost haar ook wat, dan wordt zij niet begrepen. Mag ik dit van haar vragen? Wat vind jij?”

B: “Rozette, nu vragen Piek en jij mij allebei iets. Ik probeer jullie vragen en belangen helder te krijgen. Jouw authenticiteit is álles voor Piek. Jouw welzijn ook. Het mag soms beter en soms minder met je gaan, dat is de natuur. Hoe zie jij dit?”

R: “Zie ik ook zo. Maar als mijn vrijheid in het geding komt, raak ik de weg kwijt. Als ik opgesloten zit, hetzij in een fysieke kooi hetzij in een mentale kooi, omdat ik naar de mensen-maatstaven moet dansen, dan raak ik de weg kwijt. Dan kan ik niet goed bij mijn natuur komen.”

Ik merk dat Rozette hier echt paniekerig van wordt, het raakt haar. Ze wil dit niet en het geeft haar het gevoel alsof ze uit regie is.

B: “Dit is wat bij mensen ook vaak gebeurt. Dan rennen ze zich (door zelf opgelegde maatstaven) voorbij en dan raken ze hun eigen natuur kwijt. Het klinkt alsof jij daarin wordt meegesleurd. Hoe kun je dichter bij je eigen natuur blijven? Wat heb je nodig?”

R: ”Ik wil het liefst wegkruipen en met rust worden gelaten. En af en toe met Piek praten. Zelf voor mijzelf zorgen. Niet dat iedereen zich met mij gaat bemoeien. Het ging goed.”

Dan roept, of liever schreeuwt, ze het uit: “Laat me!!”

Ik stap over naar het voorval waardoor ze zo gehavend was geraakt.

B: “Wat is er gebeurd?”

R: “Ruzie om eten. Andere dieren komen erop af. Het ging me niet om het eten maar om mijn plek. Daar moeten de andere dieren vanaf blijven.”

B: “Dus je hebt echt een plek?”

R: “Ja, dit is mijn plek. Spijker een bordje op mijn plek. Afbakenen. Vanuit mijn naam. ‘Rozettes Place. Bij vragen het telefoonnummer van Piek. Of een QR code erbij naar de blogjes van Piek over mij. Dat kan tegenwoordig zo makkelijk. Maar dan moeten alle blogjes wel bij elkaar staan. Graag nog een blogje erbij, over dat ik geen huiskat ben. En dat normen niet bestaan. Dat is een verzinsel van mensen. Omdat ze zonder normen niet netjes met elkaar en de natuur omgaan. Maar ik heb niks aan hun normen. Het brengt mijn veiligheid in gevaar. En mijn gezondheid door maar verkeerd en teveel eten te blijven neerzetten. En het brengt de veiligheid van Piek in mijn omgeving in gevaar. Piek mag niet aangetast worden. Dit zou voor mijn welzijn niet goed zijn. Geen twee of meer kapiteins op het schip. Wat ontzettend stóm, dat je dit als kat aan mensen moet gaan uitleggen. Wie houdt nu wie voor de gek? Laten ze zich om hun eigen besognes bekommeren! Ik word gebruikt als afleiding. Maar mijn leven is mijn zaak.”

B: “Piek heeft zorgen over je gezondheid, je bent magerder dan anders.”

R: “Ik heb last van maag en darmen en voel me koud en onrustig. Ik wil graag eenduidig voer voor mijn maag en darmen en voor het gevoel van kou en onrust wil ik graag de rust en liefde van Piek. Verder: ik wil géén ruzie. Het sop is de kool niet waard. Mensen moeten een stapje terug doen. De oplossing zit in het maken van afspraken. Dat moeten mensen onderling doen; dan kan ik uit de paradox komen. Ik wil me veilig kunnen terugtrekken, zonder dat mensen dit zielig vinden en extra toenadering zoeken. Ik heb niks tegen mensen, maar ik ben er niet voor hen. Ik ben er voor mij en leef mijn eigen leven. Zo wil ik het.”

B: “Prima, Rozette. Duidelijk. Wil je nog iets zeggen?”

R: “Ik vind het fijn dat je zo goed naar me hebt geluisterd. Jij hebt geen oordelen, daardoor kon ik me een beetje vrij voelen en onder woorden brengen wat er aan de hand is. Mijn natuur terug in beeld brengen. En je bent niet eens een kat…”

B: “Nee, ik ben een mens. Dank je wel, Rozette.”